KARANLIK

7

Bu nasıl olur üvey babam beni nasıl buldu "bırak kolumu" diye bağırdım "kes sesini ve yürü" dedi ardından belimde hissettiğim tabancayla yavaş yavaş yürümeye başladım otoparka indiğimde arslanı gördüm arkasına dönmüş telefonla konuşyordu

Bir umut"bırak beni" diye bağırdım tabancayı belime daha çok bastırdı umarım arslan beni kurtarır şu an tek umudum o tek şansım o

Arabanın kapısını açıp beni iteceği sırada bütün sesimle "Arslan" diye bağırdım o sırada tetik sesi ve ardından silah sesi kolumda hissettiğim acıyla "Arslan" dedim kısık çıkan sesimle tekrardan sonrası karanlıktı.

Gözlerimi ağır ağır açtığımda kolumdaki acıyla yüzümü buruşturdum etrafıma baktığımda arslanın evinde olduğumu farkettim etrafta kimse yoktu ama ben buraya nasıl geldim hiçbirşey hatırlamıyordum tek bildiğimse arslanın beni duyup kurtardığı o beni kurtarırdı umrunda olmasamda kurtardı.

Aradan geçen iki saatin ardından arslan geldi "nasıl oldun" diye sordu "iyiyim beni kurtardığın için çok teşekkür ederim"
"seni özgür bırakmama rağmen burda hapsimdesin" dedi konuyu değiştirerek
" benim gidecek hiçbir yerim yok arkamda üvey babam ve tanımadığım bir adam var"

"iyi ya git evlen o adamla az ömrün var"dediğinde gözümden yaş aktı çok az zamanım vardı onun dediğide saçmalıktı insan sevmediğiyle evlenirmiydi

" birkaç saat ömrüm olsa da gene sevmediğim insanla evlenmem "dediğimde bana anlamsız bir bakış atıp
" git eski sevgililerinden biriyle evlen elbet birine karşı birşey hissedersin "dediğinide sinirlenmiştim bu ne saçmalıyordu öyle
" benim hiç sevgilim olmadı olsada dediğiniz gibi yapmam" dedim öfkeyle

"hiç olmadı mı" dedi  kafamı olumsuz anlamında salladım
Sanırım ilk kez bu kadar uzun konuşmuştuk

Ayağa kalkıp gideceği sırada aklına birşey gelmiş gibi tekrar oturdu "sana güzel bir iş teklifinde bulunacam ve bunu kabül etmek sana kalmış" dediğinde düşünmeden "hayır" dedim çünkü gene o işi vereceğini tahmin edebiliyordum

"dinle sonra karar ver" dedi soğuk çıkan sesiyle
"sen benimle evleneceksin" dediği anda sözünü kesip "saçmalamayı kesin ben az önce ölsem de sevmediğim kişiyle evlenmem dedim" diye bağırdım

Arslan hızla ayağa kalktı ve "lan ben sana sesini bir daha yükseltme demedim mi ben senin gibi salak bir kızla çok mu evlenmek istiyorum" diye bağırdı keşke sözünü kesmeseydim
"şimdi benim sözümü kesmeden dinle eğer seninle gerçekten evlenmek isteseydim asla sana sormazdım" dedi tehdit dolu sesiyle

"Bak benim bir iş için evli olmam gerekiyor seninde bir yerde yaşayıp korunman gerekiyor değil mi? sen benimle kağıt üzerinde evleneceksin ve ben seni hayatın boyunca koruyacam" dediğinde ne diyeceğimi bilemedim bir yandan da haklıydı ben güçsüz biriydim oysa kendisi çok güçlüydü bu kısacık hayatımın koruyucusu olabilirdi.

"kabul ediyorum" dedim yüzümü yere eğerek
"doğru kararı verdin emin olabilirsin ve bu sahte evliliği sadece ben sen ve arda bilecek" dediğinde kafamı olumlu anlamda salladım zaten anlatacak kimsem yoktu

Arslan telefonunu çıkartıp ardayı aradı "arda düğün hazırlıklarına başla gazeteci falan ne varsa çağır bunlar için sadece bir hafta veriyorum" dedi ve kapattı. Bu kadar çabuk mu
"Arslan benim kolum ne olacak" dediğimde omuz silkip "iyileşir iki güne"
"Arslan ama ben sen değilim iki güne asla iyileşmez"
"ne yapabilirim doktormuyum ben" dediğinde yüzümü yere eğerek "ben çok kısa zaman sonra ölecem o zaman benden kurtulacaksın" dedim

Yüzünü bana çevirip bir kaç dakika baktı "merak etme tedavi olacaksın" dediğinde yüzüne bakıp acı bir gülümsemeyle "ben kanseri yenecek kadar güçlü değilim" dedim

Motivasyonumu arttırmasını beklerken "cidden çok güçsüzsün" dedi ve yanımdan kalkacağı sırada göğsümde inanılmaz bir ağrı hissettim elimi göğsüme koyup gözlerimi kapattım

Arslanın "iyimisin" dediğini duydum ama gözlerimi acıdan açamıyordum ve yavaş yavaş karanlığa gömülyorlardı.

Gözlerimi açtığımda doktorun arslanla konuştuğunu gördüm henüz uyandığımı farketmemişlerdi
"Arslan bey tedavi için ilk ameliyat olması gerekiyor ardından adjuvan tedavisi olarak kemoterapi ya da radyoterapi alması gerekiyor ve tabiki ilaçlarını zamanında kullanması birden fazla ilacı olacak bu da ağrısını az da olsa dindirecek, terapi almadan saçlarını tamamen kesse onun psikolojisini fazla sarsmaz "

" tamam doktor gereken ne varsa yapın "
" Arslan bey eğer isterseniz onu hastanede bırakabilirsiniz hemşireler onunla iyileşene kadar ilgilenirler"dediğinde arslan bana bakıp "akıl vermen bittiyse işine dön doktor" dedi soğuk çıkan sesiyle

O sözünü tutuyordu beni ölene kadar koruyacaktı bir an onun beni bırakacağını sandım doktor o kadar şey söylediki tedavi için o kadar çok şey istediki arslan beni burda bırakır sanmıştım

"Arslan"dedim gözlerimi yeni açmış bir ses tonuyla
"İyimisin"dedi derin bir nefes alarak

Kafamı olumlu anlamda sallayınca "eve gidelim o zaman "dedi arkasını dönecekken
"Arslan beni burda bırakabilirsin"dedim bana dönüp "ben verdiğim sözleri tutarım"dedi ve çıktı.

Yataktan kalkıp çıkışa doğru yürüdüm kapıdan çıkmamla arslanı gördüm elinde bir kutu vardı arabaya koyup yanıma geldi
"hadi eve gidelim "dedi.

Eve geldiğimizde içeri geçip koltuğa oturdum karnımın acımasına rağmen yemek yiyemiyordum, sol kolum yaralıydı ve ben solaktım

Elinde tepsiyle arslanı gördüm" sabahtan beri birşey yemedin "dedi ve tepsiyi önüme bıraktı.

Sağ elimle yemeye çalıştım ama kaşığı küçük bir çocuk gibi tutuyordum
" kaşık tutmayı yeni mi öğreniyorsun"demesiyle arslana döndüm "hayır kolum yaralı" dedim kafamı yere eğerek
"solakmısın" diye sordu şaşırarak kafamı olumlu anlamda sallayınca "bir bu eksikti" dedi.