KARANLIK

31

Nisan
Arslan bana bakıp "tamam kal" dedi.
İşte bu planının ilk adımı başarıyla tamamlandı. Sıcak bir gülümseme atıp ona sıkıca sarıldım.
Kaşlarını çattığını hissedebiliyordum

Arda ve doktorun gelmesiyle ondan ayrıldım ikiside şaşkınca bakıyorlardı.
Arslan onlara bakıp "nisan artık burda kalacak" dedi
Ardanın hoşuna gitmiş gibiydi ama doktor hiç memnun değildi.

Belliki doktorun kanı hiçbir zaman bana ısınmayacaktı. Ona karşı dikkatli olmalıydım çünkü o bana güvenmiyor ve eminim ki gözü hep üstümde olacaktı.

Arslanın düşünceli halleri beni tedirgin etmişti. Zaten bu kadar kolay güveneceğini sanmıyordum.

Arslan
Nisana bir haller olmuştu. Daha bir saat önce benden nefret ettiğini söyleyen kız yanıma gelmiş benle kalmak istediğini söylüyor üstüne üstlük bana sarılıyor.
Neyin peşindeydi bu aptal kız.

Ardanın "Abi kahve içermisiniz" diye sormasıyla nisan ayağa kalkıp "ben yaparım" dedi.

Nisan mutfağa doğru ilerlediğinde "gözünüz kızın üstünde olsun birşeyler çeviriyor" dediğimde doktor derin bir nefes alıp "bende diyorum arslan abi onu nasıl kabul etti" dedi ve gülümsedi.

Nisan kahveleri gülümseyerek getirip hepimize dağıttı.
Gözümü ondan ayırmamam gerekiyordu çünkü çok tedirgin gözüküyordu ve gülümsemeleri çok sahteydi

Nisan
Ne yapacağıma karar vermiştim ve herşeyimi göze almıştım
Arslanın çocuklara karşı zaafı vardı. Hiçbir çocuğun zarar görmesine dayanamaz hele ki o çocuk kendi çocuğuysa

Evet onun çocuğu yoktu ama bu on ay içinde olacaktı. Belki ben ölecektim ama benimle beraber onun çocuğu da ölecekti.

Sağlıklı düşünemediğimin farkındaydım ama ölmeden önce bunu o kadar çok yapmak istiyorum ki, ondan intikam almalıydım.

Hastaneden çıkmadan önce parayla tuttuğum bir hemşireden uyuşturucu ve uyku ilacı almıştım.
Arslanın kahvesine uyuşturucu, arda ve doktorun kahvesine uyku ilacı koydum böylece kimsenin hiçbir şeyden haberi olmayacaktı. Umarım yaptığım hiçbir şeyden pişman olmam.

Arda ve doktor yavaş mayışırken arslan da kendinden geçiyordu

Onlar gözlerini kapattığında arslanı ayağa kaldırıp "Arslan hadi gidelim" dedim kulağına
"nereye" dedi sarhoş gibi
"biz evliyiz unuttun mu"
"haa doğru" dedi ve benimle birlikte odaya doğru yürümeye başladı.

Odaya geldiğimizde onu yatağa yatırıp "beni bekle" dedim.
Neden şimdi yaptığımın yanlış olduğunu düşünüyordum

Hayır yanlış değil pes etmemem gerekiyor ölecektim zaten
Yapıp yapmamak arasında kalırken birinin kolumu tutup yatağa itmesiyle neye uğradığımı şaşırdım. Arslan ayık bir şekilde karşımda duruyordu
"b-bu nasıl oldu" dedim kekeliyerek
"sen beni aptal mı sandın lan neyin peşindesin sen" diye bağırdı.

"ben hiçbir şeyin peşinde değilim" dedim kısık çıkan sesimle
Bana biraz yaklaşıp "sen benden çocuk yapmakmı istiyorsun" dediğinde kıp kırmızı olmuştum

Planım öyleydi ama bunu o ayıkken duymak beni utandırmıştı.
"Arslan ben seni çok seviyorum ve ölmeden önce ikimizin bir parçası olmasını istiyordum" dedim üzülerek onu gerçekten sevsemde ona olan kinim daha baskın geliyordu.

"sen kafayı mı yedin o kadarmı aptal ve acımasızsın" diye bağırdı
O bana acımasız mı demişti onca insanı öldüren o, bana acımasız demişti.

"sen onca insan öldürdün bana ne hakla acımasız dersin" diye bağırdığımda
"öldürdüğüm hiç kimse mahsum değildi ama sen bir bebeği daha doğmadan öldürmeyi planlıyorsun"dediğinde gözümden yaşlar gelmeye başladı.

Bu doğruydu ben sadece on ay yaşayacaktım o bebek benden sonra ne yapacaktı nasıl yaşayacaktı o bir aylıkken ben ölecektim ve o annesiz kalacaktı. Sadece onun bebeği değildi o benimde bebeğim olacaktı. Kendi canımdan  olan birine zarar verecektim.

Yataktan kalkıp arslanın yüzüne baktım şu an kendimi çok kötü hissediyordum "ben sana çok sinirlendim o yüzden bunu yapacaktım" dedim ağlayarak

"sen bana hiçbir şey yapamazsın bunu sana daha önce de söyledim"dedi düz bir sesle
" özür dilerim "dedim kafamı yere eğerek
" git bu evden"dediğinde kafamı kaldırıp ona baktım
"Arslan ben tek başıma ölmek istemiyorum" dediğimde
"umrunda değil ben sana bir şans vermiştim şimdi defol git" diye bağırdı.

Göz yaşlarımı silip ona bakmadan evden çıktım. İstenmediğim yerde kalmayacaktım bir daha da asla onu görmeye gelmicektim.

Bir taksi çağırıp beklemeye başladım. Arada arkama bakıp dururyordum sanki o gelecekmiş gibi
Taksinin gelmesiyle son kez o eve baktım son görüşüm olabilirdi.

İlk merkeze gidip ev kiralamam gerekiyordu. Ev almak olmazdı arslanın parasıydı sonuçta

Merkeze geldiğimde taksiden inip bir emlak dükkanına geçtim
"merhaba ev kiralamak istiyorum"
"hoşgeldiniz efendim tabi buyrun" dedi karşısındaki sandalye yi göstererek

Sandalyeye oturup adamın sunduğu seçenekleri dinledim
"merkezin içindeki normal büyüklükteki eve bakabilirmiyiz"
"tabiki buyrun gidelim hemen şurada " dedi karşısındaki binayı göstererek

Ayağa kalkıp adamı takip etmeye başladım. Karşıdaki binanın üçüncü katına çıktığımızda kapıyı açıp "işte burası" dedi

Odanın büyüklüğü güzeldi ve eşyalarda tam dı  istediğim gibi bir yerdi

Muhtemelen burayı beğendiğim için pahalıya kiralıyacaktı.
"burayı beğendim" dedim gülümseyerek
Adam da gülümseyip "beğendiğinize sevindim kaç yıl için kiralıyacaktınız" dedi
"on ay" dedim kısa kesip
Adam bana bakıp "üzgünüm ama ya altı ay ya da on iki ay için kiralıyabilirsiniz" dediğinde

Derin bir nefes alıp "tamam on iki ay" dedim ve emlak dükkanına gidip evrakları imzalayıp parasını ödedim.

Eve çıktığımda temiz olmasına rağmen üstünden tekrar tekrar geçtim

Yatacağım odaya bir kaç şey sipariş edip kendime göre düzenledim

Mutfak içinde malzeme almak için markete indim. Burada herşey bana yakındı buna sevinmiştim

Merkezin içi olmasına rağmen geceleri kimse yoktu.
Markete doğru giderken bir kızın  bağırma sesini duydum merakıma yenik düşüp oraya doğru ilerledim
Üç kişi bir kızı sıkıştırmıştı
"ne oluyor burda, bırakın kızı" diye bağırdım bir an gelen cesaretle
Arslana mı çekmişim ne

"oo aramıza biri daha katıldı" dedi dalga geçen bir ses tonuyla
"sizi son kez uyarıyorum kızı bırakın"diye bağırdım tekrardan
" hadi ya ne yaparsın "demesiyle
" siz benim kim olduğumu biliyor musunuz"dememle dalga geçmeye başladılar.
Evet doğru ben kimdim

"ben arslan demirtaşın karısıyım" dememle hepsi bana şaşkınlıkla baktılar
İyi bari tanıyorlar
"hahaha bende başbakanın oğluyum" diye dalga geçti aralarından biri
"inanmıyormusunuz" dedim bağırarak

Bir diğeri bana dikkatlice bakıp "abi olabilir başımızı belaya sokmayalım arslan demirtaş la" dediler ve hızlı adımlarla uzaklaştılar bende derin bir nefes alıp kızın yanına ilerledim

"iyimisin" dedim omuzuna dokunarak
"çok teşekkür ederim sen olamasan ben ne yapardım" dedi bana sarılarak
Ben değil de arslan kurtardı.