KARANLIK

32

Eklediğim türküyü dinlemenizi tavsiye ederim çok güzel

Nisan
Kızı sakinleştirdikten sonra "evin nerde" diye sordum
"benim evim yok yurttan kaçtım" dedi ağlayarak
Nedenini sormak istemiyordum çünkü tahmin edebiliyordum
"benimle yaşamak istermisin" diye sorduğumda
"ailen kızarsa" dediğinde
"benim kimsem yok" dedim kısık çıkan sesimle
"ama arslan demirtaş dedin"
"tek başıma yaşıyorum" dediğimde soru sormayıp
"teşekkür ederim" dedi.

"eve geçmeden önce marketten bir kaç şey almam gerekiyor benimle gelirsin değil mi" diye sorduğumda kafasını olumlu anlamda salladı.

Ona benimle kalması için bir teklifte bulundum ama umarım doğru bir şey yapıyorumdur çünkü güvendiğim herkes sırtımdan vuruyordu. İlk üvey aileme güvendim sonra da arslana

Düşüncelerimden sıyrılıp markete doğru yürüdük

Markete yetiştiğimizde mutfak için malzeme alıp eve geldik

Oturma odasına geldiğimizde "aç mısın " diye sorduğumda kafasını olumlu anlamda salladı.

Mutfağa gidip aldığım malzemelerden hazır makarnayı çıkarıp hazırlamaya başladım. Çok acıkmıştım ve yemek yapana kadar açlıktan ölürdüm.

Makarnayı hazırladıktan sonra masaya koyup kızı çağırdım
Yemeğe oturduğumuzda "adın ne" diye sordum
"derya" dedi yemeğini yiyerek
"ben de nisan" dedim gülümseyerek
"kaç yaşındasın" diye sorduğumda "bir ay sonra on sekiz olacam" dedi

Onun hakkında bilgi sahibi olmalıydım o yüzden soru sormak zorundaydım sonuçta aynı evde yaşayacaktık
"yurttaki müdürün seni arayacağını sanmam on sekizine geçmek üzeresin" dediğimde
"aslında on sekizimi bekleyecektim ama dayanamadım" dedi üzülerek

"dikatli olmalısın şehir kalabalık ve tekin değil" dediğimde
"bilmiyordum çünkü ilk defa yurttan dışarı çıktım"
"anlıyorum canım" dedim gülümseyerek

"Tek başına yatmaktan korkmazsın değil mi" diye sorduğumda
"hayır" dedi
Ona misafir odasındaki yatağı temizleyip yedek çarşaf ve battaniyemi koyup düzenledim 
"burası senin odan" dediğimde
"çok teşekkür ederim nisan abla" dedi
Abla demesi hoşuma gitmişti çünkü hep bir kardeşimin olmasını istemiştim.

Yemeği topladıktan sonra yatağıma uzanıp bütün gün olanları düşündüm. Arslanın bana öleceğimi bile bile git demesi

Hakketmiştim aslında aklımca saçma sapan bir intikam peşindeydim. Belki onu hiçbir zaman göremiyecektim. Acaba gelirmiydi yanıma belki gönlü tek ölmeme razı olmazdı gelirdi

Çok hayal kuruyordum sanki, o arslan demirtaştı asla yanıma gelmez ben kimim ki onun ailesinin katilinin kızıydım ve tabiki sahte karısıydım
Ne oluyordu bana öyle şimdi mi düşünmeye başladım. onu sevdiğimi şimdi mi anladım

Onunda dediği gibi aptaldım ben onu tamamen kaybettim.

Sabah şiddetli bir ağrıyla uyanmayı beklemiyordum. Yavaşça ayağa kalkıp mutfağa doğru ilerledim ve bir bardak su içtim.
Su içmemle ağrım dahada artmıştı. Tezgahın kenarına yaslanıp ağrının geçmesini bekledim

Deryanın "nisan abla iyimisin" demesiyle korkmaması için kafamı olumlu anlamda salladım ama ağrım çok şiddetliydi ve gözlerim yavaş yavaş kararıyordu.

"abla iyi gözükmüyorsun hastaneye gitmen gerekiyor" dediğinde kısık çıkan sesimle
"derya sakin ol ve karşıda oturanlardan ambulansı çağırmalarını iste" dedim ve daha fazla dayanamayıp gözlerimi karanlığa bıraktım.

Gözlerimi açtığımda hastanede olduğumu farkettim. Derya ambulansı çağırmış olmalı

Doktor ve deryanın içeri geçmesiyle doktor bana endişeli bir şekilde bakıp "iyi misiniz" diye sorduğunda kafamı olumlu anlamında salladım.

"hastalığınızı biliyor olmasınız" dediğinde
"evet" dedim kısık çıkan sesimle ama doktorun tedirgin olduğunu anlayabiliyordum
"hastanede kalmanız gerektiğinizide bilmeniz gerekir"
"Biliyorum doktor ama ben son kalan on ayımı hastanede geçirmek istemiyorum" dedim

"nisan hanım doktorunuz size on ay kaldığını söylemiş olabilir ama benden size tavsiye pes etmeyin derim"
"nasıl yani" diye sorduğumda

"nice insanlar gördüm ölecek diye herşeyden vazgeçen ve nice insanlar gördüm öleceği halde umudunu kaybetmeyenler" dediğinde şaşkınlıkla ona baktım öyle bir şey demesini beklemiyordum ama haklıydı savaşmalıydım en azından yaşamak için, hayallerim için

"haklısınız doktor bey teşekkür ederim" dedim gülümseyerek
O da bana gülümseyip "yazacağım ilaçları kullanın ağrılarınızı dindirir ve ayda bir kez uğramayı unutmayın" dedi ve odadan çıktı.

Derya bana yaklaşıp "abla iyisin değil mi" dediğine
"iyiyim deryacım ambulans çağırdığın için teşekkür ederim" dedim gülümseyerek

"ne demek abla keşke daha fazlasını yapabilseydim"
"yapman gereken şeyi yaptın canım sen olmasan orada ölecektim kimsenin de haberi olmayacaktı" dedim kısık çıkan sesimle

"abla sana birşey sorabilirmiyim" diye sorduğunda
"tabiki" dedim gülümseyerek
"abla seni buraya getirirken lazım olur diye masanın üstünde olan kimliğini aldım ve az önce gözüm ona çarptı yani evli olduğuna" dediğinde devam etmesini engelleyip
"evet evliyim" dedim düz bir sesle
"abla beni yanlış anlama ama o neden yanında değil"

Ona sahte evlilik olduğunu söyleyecekken aklıma arslanın kimsenin bilmemesi gerektiği sözünü hatırladım.
"boşver" dedim acı bir gülümsemeyle

Taburcu işlemlerini hallettikten sonra eve geldik.
"abla sen dinlen ben yemek yapıyım" dediğinde gülümseyip kafamı olumlu anlamda salladım.

Arslan
Nisanın saçma planlarından sonra ona zarar vermemek için onu evden kovmuştum.

Öfke kontrol sorunum vardı
ona daha fazla zarar vermek istemiyordum. Ama bir yandan da onu yalnız bırakmak istemiyordum

O on ay sonra ölecekti biliyorum ama ben ona çok acı çektirdim hiçbir suçu olmadığı halde
Ona söz vermeme rağmen koruyamadım kinim beni yendi.

Onun yanında değilim ama bu onu yalnız bıraktığım anlamına gelmiyordu ona derya bakacaktı ve herşeyden haberdar edecekti.

Derya doktorun sonradan ortaya çıkan kardeşiydi. Onun kadeşi benim kardeşim sayılırdı.

Deryanın aramasıyla kaşlarımı çattım birşey mi olmuştu
"söyle derya"
"Abi nisan bugün fenalaştı ve onu ambulansla hastaneye götürdüm" dedi endişeli bir sesle
"Doktor ne dedi" diye sorduğumda
"hastalığının çok ilerlediğini" dediğinde
"nasıl yani düzgün cevap versene" diye bağırdığımda

"Abi onu her an kaybedebiliriz " dedi.