Pogromca smoków [z]

Rozdział 51

Mówili, że do Murien Town zaglądają tylko ci, którzy liczą na szybką śmierć albo szybki zarobek. Chodziły też pogłoski, że prędzej czarny kot ci zajdzie drogę niż znajdziesz dobrą gospodę. Jednak i te plotki ucichły, gdy zbliżali się do okraszonej złą reputacją granicy Fiore.

Panował tu nieprzyjemny chłód, który połączony z ograniczonym dostępem do ciepłej gospody, sprawiał niechętnie odwiedzanego regionu. Było ciemno. Chmury praktycznie nieustannie wisiały na niebie. Lucy momentami zastanawiała się, dlaczego wcześniej nie słyszała bardziej szczegółowych opowieści o Murier Town, ale odpowiedź sama się pojawiła.

Niewielu się tu zapuszczało, a tym bardziej niewielu opuszczało to miejsce, więc brakowało podróżników, który rozpowiadaliby o sławie miasta. Stąd trwało milczenie i im bliżej byli miasta, tym bardziej Lucy je nienawidziła.

Na szczęście znaleźli gospodę. Rozsiedli się przy jednym z wielu stołów.

Chudziutka jak patyk barmanka o pięknych, długich warkoczach zwisających po jej plecach przyniosła im talerz gotowanych bułek z sosem śmietanowo—czosnkowym.

Natsu burknął coś pod nosem, że brakuje w daniu mięsa, ale Lucy zasadziła mu pod stołem porządnego kopa i dłużej nie odważył się narzekać. Sama cieszyła się ciepłego, normalnego posiłku po godzinach wędrówki, a do tego ceny były przystępne jak na tak daleko wysunięte obszary Fiore. Nie mogli trafić lepiej.

— Dobre — skomentował Maury, zagryzając drugą z bułek. Sos polał mu się po brodzie.

— Weź, ubrudziłeś się — fuknął Gray, po czym wytarł chłopcu twarz. — Jak przyjdzie barmanka, podziękuj pani. Jasne? – zwrócił mu jeszcze uwagę.

— Tak, tato!

— I się porządnie najedz, przed spaniem chcę jeszcze z tobą poćwiczyć — dodała Erza, tę samą sentencję, którą Lucy słyszała każdego wieczoru przed pójściem spać. Od momentu opuszczenia Bard Town rozmawiała z chłopcem codziennie, za wszelką ceną chciała okiełznać jego moce. Obawiała się ich, że powtórzy się sytuacja z rodzinnego miasta Maurego.

Lucy wierzyła w siłę treningów, ale prawda była taka, że nikt wcześniej z Fairy Tail nie spotkał się z tak potężnymi mocami, jakie posiadał Maury. Nie potrafili ich okiełznać, a tym bardziej nauczyć chłopca je kontrolować. Nie znali natury sił i ich pochodzenia, ale Erza się starała.

Pogłaskała Maurego po włosach, a potem dołożyła mu bułeczkę od siebie. Uśmiechnęła się, ale był to uśmiech zmartwiony i pełen troski, którą otaczała przygarniętego chłopca. Bała się o niego, każdej nocy trzymała blisko siebie. I ze względu na to, by nikt go nie skrzywdził, ale i dlaczego że dzięki temu on nikogo nie krzywdził.

— Erza, to nie kurczę — zwróciła jej uwagę Lucy, kiedy Erza przysunęła się za blisko Maurego. — To duży chłopak. Daj mu czym oddychać.

— Oj, przesadzasz, Lucy. — Machnęła ręką i żeby coś jej udowodnić cmoknęła Maurego w czoło. — Trochę miłości nie zaszkodzi. Poza tym Maury już się przyzwyczaił, że się tak do niego przykleiłam.

— Gray, na twoim miejscu byłbym zazdrosny — wtrącił się Natsu, wydłubujący z talerza ostatnie okruszki bułek.

Gray warknął na przyjaciela. Zacisnął ze złości pięść, ale nie rzucił się z nią na pogromcę smoków, jakby nie chciał dawać Mauremu złego przykładu. Lucy nie pamiętała, by w ostatnich dniach w ogóle się bili. To dobrze. Trochę wydorośleli, choć jeszcze nie cieszyła się za wcześnie.

— Mówiłem już ci, że to nie tak — powiedział przez zaciśnięte zęby. — Ja i Erza nie jesteśmy razem.

— Dokładnie. — Erza skinęła zdecydowanie. — Pewnie nam nie uwierzycie, ale naprawdę chcemy wychować Maurego i nic więcej. To nasz syn, które wspólnie znaleźliśmy.