Pogromca smoków [z]

Rozdział 66

PÓŹNO, ALE JEST!

Lucy kaszlnęła trzy razy, a potem wypluła zalegającą w ustach krew . Położyła się na boku i jęknęła z bólu, który roznosił się od jej piersi aż po brzuch i nogi. Kolana miała zdarte od ciągnięcia. W końcu zatrzymała się, oddalona od reszty o kilka zakrętów prowadzących w dół jaskini. Dotarła do części kopalni, w której wciąż paliły się światła.

Wokół miejsca, gdzie wydobywano eternal, tliły się jasno kryształy energii, które swoją mocą zapewniały światło na sto lat. Niekoniecznie wierzyła w te legendy, ale przynajmniej zebrały moc umożliwiającą świecenie przez dłuższy okres czasu.

Oparła się o podłogę i odepchnęła się w górę. Zdołała się podnieść do pozycji klęczącej. Ponownie jęknęła — tym razem jej głos przeniósł się echem po korytarzach jaskini. Przez koszulę ciekła jej krew. Sięgnęła do rany i zobaczyła coś, co przeraziło dziewczynę. W jej piersi widniała dziura przebiegająca przez całe jej ciało.

Uświadamiając sobie prawdę, ból się spotęgował, paraliżując górne części jej ciała. Oddychała za ciężko, powietrze wydostawało się przez dziurę i wytryskiwało wraz z krwią.

Jakim cudem nadal żyła?

Objęło ją przerażenie. Pomyślała o wszystkim, co do tej pory się wydarzyło, i przypomniała sobie sytuację sprzed kilku miesięcy, kiedy to skończyła z wydrążonym otworem w brzuchu. Nashi wraz z Zerefem uratowali ją tamtego dnia. Dlaczego nie umarła? Dlaczego i dziś wciąż oddychała i poruszała się, choć rana w piersi świadczyła o tym, że już dawno powinna umrzeć.

— Szlag — wymamrotała bardzo niewyraźnie.

Przeczołgała się do najbliżej skały, na której położyła obie ręce. Podciągnęła się na nich do pozycji siedzącej i dopiero wtedy odetchnęła.

Chciało jej się śmiać.

Jaki odpoczynek? Została sama, bez wsparcia i pomocy kogokolwiek. Nie znała położenia reszty drużyny. Nie umiała określić, na jak długo starczy jej sił.

Rozejrzała się niepewnie po okolicy. Pod ścianami siedziały rozłożone ciała wielu mężczyzn, blade i ciche, pogrążone w dziwnie spokojnym wiecznym śnie. Jeśli nikt jej nie odnajdzie, sama zaśnie tu na zawsze.

— Lucy! — rozległo się wołanie Natsu.

"Tu jestem" — zaśmiała się w myślach, nie wydusiła z siebie ani jednego słowa.

— Lucy, odezwij się! — ponowił prośbę.

Kochała tego idiotę, ale czasem jego pomysły były niezwykle irytujące. Jak miała się odezwać, skoro została poważnie ranna. Przynajmniej troszczył się o Lucy rozsądniej, nie sprowadzając jednocześnie chaosu na wszystko i na wszystkich, jak to robił w przeszłości.

Nagle wpadł do rozjaśnionej części kopalni.

Zatrzymał się gwałtownie i rozejrzał dookoła, niedowierzając obecnemu w pomieszczeniu światłu. Po chwili natrafił na leżącą na ziemi Lucy. Rzucił się do niej, złapał za dłoń, a jednocześnie zaczął lustrować całe jej ciało.

— Nic ci nie jest — wysapał z ulgą.

— Nic? — zdziwiła się. Wskazała na krwawy ślad na piersi.

Natsu odsunął fragment jej ubioru. Skóra pozostała nienaruszona, nie znalazł rany, jedynie na bluzce zauważył krwawe plamy i dziurę, jakby ktoś przeszył materiał z dwóch stron bez naruszania ciała.

To niemożliwe.

Lucy sięgnęła do rany, do otworu, który jeszcze chwilę temu oglądała. Jej pierś przebito, kasłała krwią i traciła siły, a jednak wszystko wydawało się obecnie wytworem jej wyobraźni.