[Book-1]novelထဲဝင်သွားပြီးနောက် အသဲခွဲသမားဖြစ်လာခဲ့သောသူမ

79[U&Z]

[Unicode]

အခန်းအပူချိန် ချက်ချင်းကို ကျဆင်း သွားပုံက ဘယ်တော့မှ မပြီးဆုံးနိုင်တော့မည့် ဆောင်းရာသီကို ရောက်နေသည့်အလားပင်။

နင်မုန့် ဖုန်းကို ကိုင်ထားရင်းနဲ့ တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒီမှာ လူမှားနေပြီ"

ထိုကလေးက ပြန်ပြောလာသည်။ "ဘာ"

နင်မုန့်က ဖုန်းထဲကို အော်ပြောလိုက်သည်။ "ငါက နင့်အဖွားပဲ!"

သူမ အချိန်တစ်ခုယူလိုက်ကာ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်ပြီးနောက် လေးနက်သည့် ပုံစံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ချစ်မြေးလေး တကယ်လို့ စိတ်အခြေအနေ မကောင်းရင်လဲ အကူအညီလေးရှာ‌လေ။ ဘာလို့ ငါ့ဆီ ဖုန်းဆက်နေတာလဲ။ ငါက တိရိစ္ဆာန် ဆရာဝန်မှ မဟုတ်တာ!"

သူမ ဘက်က လှလှ‌ပပပြောပြီး အဆုံးသတ်ပြီးတဲ့နောက် နင်မုန့် အလျင်အမြန်ပဲ ဖုန်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဟော်ပေ့ချန်ကို ကြည့်ကာ "ဖုန်းမှား ဆက်တာနေမယ်။ ကျွန်မ သူ့ကို မသိဘူး"

ဟော်ပေ့ချန်က သူမကို အေးစက်ပြီး အတွေးနက်နေတဲ့ အကြည့်တို့နဲ့ အချိန်ကြာမြင့်စွာ စိုက်ကြည့်လာသည်။ သူ့ပုံစံက တစ်စုံတခုကို စ‌ဉ်းစားနေပုံပေါ်ပေမယ့် တခြားလူတွေ ခန့်မှန်းနိုင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။

သူ့ကို အခုလို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ နင်မုန့် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်လာရသည်။ သူမကို ယုံတာ မယုံတာ စိုးရိမ်ရမယ့် အချိန်မဟုတ်ဘဲ သူမဘက်က လက်ဦးမှု ရယူမယ့် အချိန်ဖြစ်သည်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဟန်ဆောင် ချောင်းဆိုးလိုက်ပြီးနောက် ဒေါသထွက်နေသည့် မျက်နှာထား ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

"ယောက်ျား ရှင်ဘာလို့ ကျွန်မအပေါ် သံသယ ဝင်နေရတာလဲ"

"?"

"ကျွန်မသိတာ ဆိုလို့ ရှင့်တစ်ယောက်တည်းကို ချစ်တယ်ဆိုတာပဲ။ တစ်ခြားလူတွေဆီ ထပ်ပြီး မျက်လုံး‌နဲ့တောင် လှန်ကြည့်မှာ မဟုတ်ဘူး!"

"..."

ဒီတခေါက် သူမရဲ့ မျက်နှာချိုသွေးမှုက အရင်ကလောက် မဟုတ်ပေမယ့် ဟော်ပေ့ချန်ဆီမှ အေးစက်စက် အရှိန်အဝါတို့က လျော့ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စိတ်သက်သာရာရစွာပဲ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ နင်မုန့် အဝေးသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။