[Book-1]novelထဲဝင်သွားပြီးနောက် အသဲခွဲသမားဖြစ်လာခဲ့သောသူမ

167[U&Z]

[Unicode]

ဟောခန်းမကြီး တစ်ခုလုံးက မှောင်မဲနေပြီး အမျိုးသားက သူမနားသို့ တိုးလာလေ၏။ သူမရဲ့ ကျောပြင်က အေးစက် တောင့်တင်းတဲ့ နံရံပေါ်မှာ ဖိမိထားတာ ဖြစ်ပြီး အရှေ့မှာတော့ သူမတို့ ခန္ဓာကိုယ်တွေချင်း မထိထားသော်ငြား သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဆီမှ ထုတ်လွှင့်နေတဲ့ ဆွဲငင်နိုင်တဲ့ အရှိန်အဝါတွေကို နင်မုန့် ခံစားလို့ရနေ၏။ သူ့မျက်နှာက သူမ မျက်နှာနှင့် ၅စင်တီမီတာ အကွာအဝေးတောင် မရှိတော့။ သူ စကားပြောလာတဲ့အခါ နွေးထွေးတဲ့ သူ့အသက်ရှူသံတွေက သူမ နားတွေဆီကို လာရိုက်ခတ်လေသည်။

ထိုအချိန်ခန သူမ အသက်ရှူနေပေမယ့် နှလုံးသားမှ ယားကျိမှုတွေနဲ့ ရောယှက်လို့နေတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမရဲ့ ခေါင်းကို ဘေးသို့ လှည့်လိုက်‌တဲ့အခါမှ ပုံမှန်အတိုင်း အသက်၀၀ ပြန်ရှူနိုင်သွားသလို အသိစိတ်တို့ ပြန်ဝင်လာတာ ဖြစ်လေ၏။

'သူအခု ဘာပြောလိုက်တာလဲ?'

'ရှာလကာရည် သောက်တယ်? သ၀န်တိုတယ်!?'

နင်မုန့်ကတော့ နဂိုသူမရဲ့ အခြေအနေအတိုင်း ဖြစ်လို့သွားပြီးနောက် "အနားမှာ ပေါက်စီတွေမှ မရှိတာ ဘာလို့များ ကျွန်မက ရှာလကာရည် သောက်ချင်ရမှာလဲ?"

ထိုးဖောက်နိုင်တဲ့ သူမ စကားတွေ ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ဟော်ပေ့ချန် အနည်းငယ် ကြက်သေ သေလို့သွားသည်။ နင်မုန့်က ထိုအခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သူမ ခေါင်းကို ငုံ့ကိုင်းလျက် သူ့ကို အနည်းငယ် တွန်းလိုက်လေ၏။ ထွက်သွားဖို့ ကြားနေရာ ရသွားတဲ့အခါ သူ့လက်မောင်းတွေ အောက်မှ လျှိုထွက်ပြီး သုတ်သုတ်ပြာပြာ လျှောက်သွားလေတော့သည်။

ဟော်ပေ့ချန်ကတော့ ထိုအနေအထားအတိုင်းပင် ထွက်သွားတဲ့ သူမရဲ့ နေရာလွတ်ကို မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနှင့် ကြည့်နေ၏။ ‌ခပ်ဖျော့ဖျော့ အပြုံးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်ကို ထိလိုက်သည်။ အစောက ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်တုန်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ ပါးနဲ့ ပွတ်တိုက်မိသွားခဲ့သည်။ သူမရဲ့ နူးညံ့ သိမ်မွေ့တဲ့ အသားပေါ် မှ ခံစားချက်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်မှာ စွဲကျန်နေတုန်းဖြစ်၏။