Nie mglej, nie mglej chwilo dawna
Szronem wieków przyprószona
Taka dumna, wielka, sławna
Powróć w moje dziś ramiona!
Nie mglej, nie mglej w mych odmętach
I nie odchodź do przeszłości
Zdejmę z ciebie wspomnień pęta
I przywrócę do miłości!
Nie pozwolę ci poszarzeć
Ani zniknąć w starych dziejach
Nie masz prawa się zestarzeć,
Zamknąć duszę w epopejach!
Po dziś dzień twój cień trwać będzie
Nie dam zginąć twojej chwale
Nitka losu kres twój przędzie
Więc rozerwę ją i spalę!
Czaszę masz z mojego ciała
Aż nakryje się mogiłą
Póki trwam, ty będziesz trwała
Tylko proszę, nie mglej, chwilo!
CZYTASZ
Śnieżyny
ŞiirW trzewiach ziemi przebudzona, zobaczyłam złoty kwiat Usłyszałam pieśń syrenią, wyszłam w doskonały świat Gniazda ptaków rozkwilonych, kępy zzieleniałych drzew A nad nimi niósł się nocny, z gwiazd pędzony, srebrny śpiew - "Przebudzenie" I śmiejcie s...
