"Benden sakladın."
Genç kızın gözleri acı ile parladı.
Acı öyle derinine inmişti ki öfke ile kan kusuyordu. Tam mutlu olduğunu zannederken acıları bir kez daha genç kızı alaşağı etmişti. Ruhu bedeninden ikiye ayrıldı sanki. Yaşadığı acı aslında bi...
Mutlu son yoktur. Sonlar acı verir. Mutluysan daha hikayen bitmemiştir.. S. N. A 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş Soykan
🔥
Gözlerimi zorlukla açtığımda, karşımda Ateş'i ve Çiçeği görmeyi beklemiyordum. Garipsedim. Bedenimdeki küçük eller ile şaşkınlık içerisinde kaldım.
"Annem uyandı." Bu duyduğum en güzel cümle olabilirdi hayatımda. Sımsıkı sarıldım kızıma. Bebeklerimin aklıma gelmesi ile ellerim karnıma gitti. Gözlerim Ateş'in gözlerine değdi. Çiçek'i kucağına aldı. Alnıma bir buse kondurdu.
"Ateş."
"Bebeklerim." Diyerek karnıma sarıldım.
Ateş gözlerini kaçırdı.
"İyi iyiler" diye fısıldaması ile nefesimi dışarıya verdim. Zihnimde geçen anlar kabus gibi tifrememi sebeb olurken gerildim. Kasıklarımdaki sızı ile yüzüm buruşturdum bedenim yorgundu ve ağrılarım vardı.
Liya Çiçek'i kucağına aldı. "Biz hemen doktoru çağırıyoruz." Dediğinde Çiçek "Öpücük yolluyorum, yakala anne" kolumu yavaşça kaldırdım. Yakalamış gibi yaptım yorgunla kısılan gözlerim, kızımın anne diyişi ile açıldı. Gözlerim yandı kalbim acıyla sızladı ne kadar çok beklemiştim bu kelimeyi belkide, ama nasıl öğrenmişti ki annesi olduğumu içim acıdı, kokusu genzimi yaktı, evlat kokuyordu bana öpücük yollaması ile içim gitmişti. Böyle hayal etmemiştim bana anne diyişini sarılışını, onun için her şeyi yapabilirdim yeterki bana anne demekten vazgeçmesini yeterki yüzündeki gülümseme hiç solmasın benim canımın içiydi. Kokusunu gülüşünü ilk adımını görememek canımdan can alıyordu, fakat şuanda yanımdaydı en önemli buydu benim için. Yaralarımı saracak olan kızımdı onu göremeyeceğimi sanırken bir kez daha görmek canıma can katmıştı. Güneş'imdi.
"Yakaladım." Diyerek usulca elim yanağıma gitti. Güneş'im ve Liya'nın çıkması ile bakışlarım karnıma değdi. Karnımı okşadım.
Konuşacak halde değildim. Sadece canım acıyordu. Bedenim uyuşmuş gibiydi. Bir ton dayak yemiş gibiydim. Gözlerimin yanması ile Dudaklarımı birbirine bastırdım. Ateş üzerime eğildi. Göz yaşlarımı sildi.
Çaresiz hissettim. Onu kendimden uzaklaştıramayacak kadar acı ve çaresiz içindeydim.
Ya bebeklerime bir şey olsaydı. Ozaman ben ne yapardım hiçbir şey bilmek dahi istemiyordum.
Bir mucize olmuştu sanırım. Büyük bir mucize olmalıydı ki, beni oradan çıkara bildi.
Peki ya o? Nasıl bulmuştu beni. En son nefessiz ve acı içinde kendimden geçtiğimi hatırlıyordum.
