Ölü Gibi

60. Ben senin için ölürdüm bile.

(1 hafta sonra)
"Mavi!"
Ulaş'ın içeriden gelen bağırma sesi ile koşarak mutfağa gittim.

"Hayır!" Diye yüzümü kapatırken Ulaş dumanın dışarı çıkması için camı açıyordu.

Yaptığım yemek yanmıştı!

Mutfakta delicesine duman vardı ve oldukça fazla yanık kokuyordu.

"Of! of!"

Dün gece Ulaş'ın evinde kalmıştık ve hala Ulaş'ın evindeydik.

"Tamam sen çık ben hallederim." Derken öksürmeye başladım.

Kaşlarını çattı, "Bence sen çık ve salonda otur sevgilim. Buraları ben hallederim." Diyerek beni ittire ittire mutfaktan çıkardı.

Salona geçip koltuğa oturdum ve elime telefonumu aldım.
O sırada da Ecem arıyordu.

"Alo?"

"Mavişş!" Bu Armağan'dı.

"Armağan!" Şaşırmış gibi yapmıştım.

"Napıyon?"

"İyi sen."

"Bende iyiyim, telefonum tuvalete düştü de. Seni buradan arayayım dedim."

Gülmeye başladım, "Tuvalete mi düşürdün!?"

"Ya! Dalga geçme!" Daha çok güldüm, o sırada kapı çaldı.

Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim.

"Olm tuvalete telefonla mı giriyorsun sen!?" Güldü.

"Herkes giriyor! Bana uzaylıymışım gibi davranma!"

Kapı deliğinden baktığımda bulanıktı, kapıyı açtım.

Karşımda ki kişi ile bir an donup kaldım.

"Mavi?" Armağan telefondan bana sesleniyordu ama konuşmaya mecalim yoktu.

"Maviiiiiii!?"

"A-Armağan kapat ben seni arayacağım." Telefonu kulağımdan çekip kapattım.

"Ne işin var senin burada!" Dedim ve kapıyı daha çok kapatıp arasına girdim.

"Mavi, konuşmalıyız."

"Bizim konuşacak bir şeyimiz yok Yağız."

Evet karşımda ki kişi Yağızdı.

Sakalları az da olsa uzamış, gözleri morarmış ve saçları dağılmıştı.

Arkasında ise yıllardır görmediğim Ateş duruyordu.

"Lütfen, bana bir şans tanı. Son kez." Arkama baktım. Ve geri ona döndüm.

"Git buradan." Yutkunduğumda dudaklarını yalayıp tam konuşacakken, Ulaş "Sevgilim? Kim gelmiş?" Diye bağırarak kapıya doğru gelmeye başladı.

Arkamı bile dönemediğimde Ulaş kapıyı daha fazla açıp Yağız ile göz göze geldi.

Bir kaç saniye öylece baktıktan sonra, "Siz?" Dedi

Ateş söze girdi, "Ulaş, izin ver biraz konuşsun. Dinlemeniz gerek." Ulaş bana baktı.

"Ma-" diyecekken Yağıza döndüm.
"Alaranın mezarına gitmeyip de benim kapıma gelmen şaşırtıcı." Dedim ani bir hınçla.

"Mavi." Dedi Ateş uyarır gibi.

Ateşe döndüm, "Sen kimsin Ateş? Yağız'ın avukatı mı? Sende mi Alaraya en yakın dostunu satacak kadar aşıktın yoksa?" Ulaş sakinleştirmek ister gibi belimi kavradı.