Απρόσμενος έρωτας ❤️

Απομόνωση

Έχει περάσει σχεδόν μια βδομάδα που η Αθηνά είναι στην απομόνωση. Όλες αυτές τις μέρες δεν έχει σταματήσει να κλαίει.
Δεν τρώει δεν κοιμάται. Έχει γίνει σκιά του εαυτού της.
Μετα απο λίγες ώρες αφού είχε καταφέρει να κοιμηθεί άκουσε να ξεκλειδώνει η πόρτα.
Όλα γύρω της ήταν σκοτεινά δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος είναι. Το μόνο που κατάλαβε ήταν κάποιος που τράβηξε μια καρέκλα.
Ξαφνικά το δωμάτιο άρχισε να φωτίζεται αχνά από κάποια κεριά.
Τον είδε μπροστά της και τα έχασε.

Αθ. Εσείς; Τι δουλειά έχετε εδώ δεν σας έφτασαν όσα είπατε στην δική ήρθατε να μου πείτε κι άλλα;

Μ. Σας παρακαλώ αφήστε με..

Είπε αμήχανα ο Μιχάλης και ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό του..
Η Αθηνά άρχισε να φωνάζει.

Αθ. Τι να σας αφήσω; Να με προσβάλλεται κι άλλο;

Ο Μιχάλης δεν μίλαγε είχε κατεβάσει το κεφάλι ντροπιασμενος δεν μπορούσε ούτε να την κοιτάξει στα μάτια.

Αθ. Γιατί δεν μιλάτε; Τι άλλο θέλετε επιτέλους αρκετά με ξεφτιλίσατε στο δικαστήριο δεν χρειαζόταν να μπείτε στον κόπο να έρθετε να συνεχίσετε την αγόρευσή σας για το πόσο ανήθικη είμαι..

Μ. Σε παρακαλώ μην φωνάζεις άσε με να σου εξηγήσω.
Αθ. Τι ακριβώς να μου εξηγήσεις ότι...

Η Αθηνά σηκώθηκε απότομα ξεχνώντας ότι το πόδι της είναι χτυπημένο με αποτέλεσμα να παραπατησει και να πέσει στα χέρια του Μιχάλη.

Τα χείλη τους ήταν σε απόσταση αναπνοής.

Μ. Σε παρακαλώ ηρέμησε.
  Και της χαιδεψε τα μαλλιά.
Αθ. Άσε με ήσυχη τι θες επιτέλους από μένα Μιχάλη;

Η Αθηνά ήταν ακόμα στα χέρια του Μιχάλη και ξέσπασε σε κλάματα.

Ο Μιχάλης της σκούπισε τα δάκρυα και την πήρε αγκαλιά.
Η Αθηνά τον εσφιξε τόσο δυνατά σαν να ήθελε να κρυφτεί.
Ξαφνικά απομακρυνθηκε και με τα χέρια της το έσπρωξε απαλά προς τα πίσω και τον κοίταξε μέσα στα μάτια.
Ο Μιχάλης την πλησίασε και τελείως αυθόρμητα της έκλεισε το στόμα με να φιλί που έκρυβε πολλά.....