~Özlemekle Geçmiyor~

🇹🇷~TÜRKİYE'M ~🇹🇷

"Evet sayın seyirciler bugün elimize ulaşan ana  haberle karşınızdayız."

İğnan konuştukça midem bulanıyor, kusasım geliyordu.

...

Odaya hızla giren lütfü tim odasın da ki ortak televizyonu açtı. Herkesin bakışları televizyonda toplanırken iki dakika önce ki kahkaha sesleri son bulmuştu.

Herkes ayaklanmış çatık kaşlara televizyona bakıyorlardı...

6 ay geçmişti, ne olmuştu yine...

"Noluyor lan?"

Diye bir çıkış şevketen geldi. Kimse tepki vermezken albay odasında gördüğü görüntüyle deliriyordu.

O sırada evde ailesiyle çay keyfi yapan Yiğit gördükleriyle en çok sarsılanlardan oldu...

Son çare ne fayda...

...

İğnan elinde ki küçük mikrofon gbi şeyle yanıma gelip ağzıma doğru uzattı.

"Yayın arkadaşım sen ne söylemek istersin?"

"Galatasaray şampiyonluk yolunda mı?"

Kendi kendime gülerek konuştuğumda İğnan göz devirerek yanıma sandalye çekip oturdu.

"BU gün burada 6 ay önceyi ortaya dökmek için toplanmış bulunmaktayız . 6 ay önce ne oldu, ne bitti? Kimse neden açıklama yapmadı? Değil mi? Heh evet,
Şimdi öncelikle çok malsınız ."

Diyip işaret parmağıyla kafamı ittirdi. Devirebildiğim kadar göz devirirken devam etti.

" Bu Zeren Taşkın namı diğer Terörist dediğiniz. Bu arkadaş yuvasına dönmedi, düşmanının yuvasına teslim edildi. "

Diyip gülmeye başladı. Başım önüme eğik, gözlerim kapalı odağımı kesmemeye çalışıyordum.

"Her neyse şenliğe son üç saniye. 3 2 ve 1!"

Gözlerim bir an da açıldı kafamı hızla kaldırıp İğnan'a baktım.

"Naptın lan şerefsiz!?"

"Aaa sakin ol Zerencim senin yerine intikam alıyorum."

"NE intikamı lan!?"

"Biraz... Havai fişek diyelim."

...

Karargaha yapılan ani bir baskın...

Herkesin odağı televizyondayken bir an da etraflarını çevrelemiş bir grup terörist...

Kurşunları camları patlattığında herkes yere çökmüştü bile...

Halk televizyondan hala ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

Karargaha bombalar atıldı, camlardan içeri...

Sis bombaları...

Göz gözü görmezden askerler ceplerindeki silahları almış camlara doğru ateş ediyorlardı.

Herkes birbirine korumaya çalışıyor eşyaların arkasına saklanıyorlardı.

O sırada en yakın karargahtan yardım çoktan yola çıkmıştı sadece dayanmaları gerekti...

Ambulans sesleri duyuldu şehirde, polis sirenleri...

Herkes ayaklandı halk internetten olayları araştırmaya çalıştı.

Muhabirler kameraları alıp anında olay yerini ve olayı çözmeye çalıştılar.

Kanal engelleri kaldırıldı...

Halk bir an da telefonlara sarıldı bağlar kısıtlandı.

İnternet yavaşladı.

Sonra haberlerde bir görüntü yer aldı.

Kurşunlanan bir karargah...

İçerden sisler çıkıyor çığlıklar, bağırışlar asla son bulmuyordu.

Yiğit aceleyle evden çıkmış abileriyle karargaha gidiyordu.

Halk bir kez daha vatanını savunmak için karargaha yönelmiş geçtikleri yollardan adam topluyorlardı.

Türk halkı bir kez daha vatanı için sokaklara dökülmüş, ihalar, sihalar harekete geçirilmişti...

Karargahın etrafına dolanan teröristler hız kesmeden çoğalıyor sokaklardan gelen seslere anlam veremiyorlardı.

Teröristler şehre dökülmüştü ve buna ilk karargahtan başlıyorlardı.

Polisler kesilen yolda ki teröristlerle çatışmaya girmiş arabaları siper edinmişlerdi. O sırada üst mahalleden sesler çoğalmaya başladı.

Önce küçük bir kaç insan göründü sonra binlerce ve onlara doğru gelen bir Türk halkı.

Herkesin elinde, sırtında her yerde bir sürü Türk bayrağı...

Teröristler şehre mi inicekti?

Çok beklerler, burası Türkiyeydi.

Giriş vardı ama çıkış asla...

Sonra marşlar çalmaya başladı...

Balkonlarda bir sürü Türk bayrağı göründü...

Binlerce terörist önüne gelen sicili, polisi, insanı vuruyor sıkıştıkları bu pusuyu düşünüyorlardı.

Girişlerini halk kapatmış hem daha fazla girmelerini engellemiş hem de girenlerin çıkmasını engellemişlerdi.

O sırada ihalar sınırda ki terör topluluğunun vurmaya başlamış teröristlere zaman vermemişlerdi.

...

Zeren ne olduğunu anlamıyor, İğnanın ne kadar ileri gidebileceğini düşünüyordu.

Şuan ne yaraları ne acıları umrundaydı...

Halkı, Türkiye si, vatanı tehlikedeydi...

Ne olduğu bilmemek bile deliröesine yeterliydi şuan...

Karanlık bir yerde, tek başına düşünüyordu ve bu düşüncelerin  hiç birisi mükemmel değildi...

...

1 şehit,

2 şehit,

3 şehit,

...

100 binlerce şehit...

Teröristlerin sayısını azaltıp halkın arasında ölesiye dayak yeselerde halktanda şehit vardı elbet ki. Polislerin işi kolaylaşıyor hayatta kalanları karakola götürüyorlardı.

Halk elime geçen teröriste meydan dayağı atıyor canlarını çıkarıyorlardı...

O sırada teröristlerin osmanlı tokadı yemekten şaftları kaymıştı.

Bu daha hiç bir şeydi oysa daha herkes gelmemişti...

Gökyüzüne havai fişekler atıldı, yönlerini şaşırdılar...

Marşlar son ses açıldı, insanlar son raddeye kadar yolları dıkadı...

Türk halkı bir kez daha vatanının tek bir şehrini ölesiye korudu...

Tek bir şehir, tek yürek...

Ve binlerce şehit artı olarakta gereksiz leşler...

Haberler çoğaldı herkes bu anları konuşmaya başladı.

Kameramanlar bütün halkı televizyonlara yansıttı.

Türkiye'nin diğer ucundaki herkes rahatlamaya başladı.

Türkiye ayaklanmıştı ama bu daha fragman bile değildi...

Film izlemek isterseler izletirlerdi...

Ama sonları mutlu mu biter hüzünlü mü ona kalmıştı...

TÜRKİYE ŞEHİDİN VARDI...

TÜRKİYE VATANINA SIZMAYA ÇALIŞAN VARDI...

TÜRKİYE TÜRK OLMA ZAMANIYDI!

.
.
.