CAVE OF MEMORIES

4

وی ووشیان می خواست صورتش رو بشوره تا چهره صاحب بدنش رو ببینه، اما هیچ آبی اونجا وجود نداشت، حتی برای نوشیدن یا شستن. فقط یه سطل آب گند اونجا بود که احتمالاً برای توالت استفاده می شد. 

جین لینگ دندوناشو رو هم فشرد. اصلا فکر نمیکرد عموی ناتنیش با همچین وضعیت بدی زنگی میکرده.

درو هل داد اما محکم چفت و قفل شده بود تا کسی که داخله به بیرون نره. هیچ کدوم از این چیزها اصلاً لذت تناسخ رو درونش ایجاد نکرد! تو موقعیت لوتوس نشست و سعی کرد به خونه جدیدش عادت کنه. 

نیمی از روز گذشت. وقتی چشماش رو باز کرد، نور خورشید از شکاف های در و پنجره به داخل میومد. با اینکه می تونست وایسه و راه بره، اما همچنان احساس سبکی سر داشت.

گیج شده بود، مقدار قدرت معنوی مو ژوانیو اونقدر ناچیزه که انگار اصلا وجود نداره. 'چرا نمی تونم این بدن رو درست کنترل کنم؟ چرا کار نمی کنه؟' بعد صدایی از شکمش اومد و متوجه شد که این اصلاً به قدرت روحی مربوط نیست. در واقع به این دلیل بود که این بدن ایندیا تمرین نکرده و احساس گرسنگی می کرد. اگر غذا دستش نمیرسید ممکن بود به اولین غول شروری تبدیل بشه که در بدو ورود از گرسنگی مرده.

این بار، تعداد زیادی از تزکیه کنندگان نتونستن خندشون رو مهار کنن و بلند قهقهه زدن.
"همیشه انقدر دراماتیک بوده؟"

جیانگ چنگ چشماش رو چرخوند و گفت:" همیشه همینطوری بوده، از همه چیز به خصوص غذا شاکیه!"

لان ژان ناگهان زمانی رو به یاد آورد که او و وی یینگ به مدت هفت روز بدون آب و غذا تو غار گیر افتاده بودن. وی ینگ واقعاً از گرسنگی خیلی شکایت کرد. تو ذهنش یادداشتی گذاشت که بیشتر به همسرش غذا بده.

یک نفر پا به در زد و غرغر کرد: "وقت غذاست!" خدمتکار بیرون دوباره فریاد زد: "هوی! منتظر چی هستی؟ زودی تمومش کن و بفرستش بیرون!" دو ظرف و یک وعده برنج بود که کاملاً بیریخت به نظر می رسید.

لان جینگی با تمسخر گفت:"اون چیه؟ یک سگ؟ باورم نمیشه همچین رفتاری دارن!"

اویانگ زیژن سرش را تکون داد و گفت: "حتی خدمتکارا هم باهاش رفتار درستی ندارن."