Kalpsiz canavar güzeller güzeli prensesin aşkına sahip olduğunu anladığında içinde ki amansız öfke dinmemişti. O, bu hikayenin kahramanı değildi çünkü. En başından beri yapması gereken şeyi yapacaktı, prensesin yıllarca herkesten koruyup muhafaza et...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• Her şeyi ben mahvettim, seni nasıl kahrettim. Bulamam artık yolumu, kendimi de kaybettim.
*** Ozan, bir kuş misali oradan oraya uçuyordu sanki her göç vakti. Kimseye tam anlamıyla bağlanmıyor hatta görmüyordu. Yalnız kalmak bir dert değildi çünkü. Ömrü insanlardan kaçarak geçmişti. Hiçbir zaman içini açmamış olsa da biliyordum.
Onun için beşeri hayatın hiçbir anlamı yoktu. Bedenen yanınızda olsa dahi ruhen bambaşka yerlerde olurdu. Zaten isteyerek yanınızda olması da imkansızdı. Elbet bir şekilde mecbur kalmış olurdu.
Dikkatini çekmeniz öyle zordu ki bir noktadan sonra bu eylemi bırakır yolunuza bakardınız. Hep olmadık zamanlarda olmadık laflar söylerdi. Öyle laflar ederdi ki karşısındaki insanlar ister istemez hayatını sorgulamaya başlardı.
Bana hiçbir şey dememişti ilk karşı karşıya kaldığımız zaman. Başka bir adam olsa vücudumu zevkle süzer yüzüne alaycı bir gülümseme koyardı beni etkilemek adına ancak o öyle yapmamıştı. Ela gözleri yalnızca gözlerime bakmıştı. İç dünyamın ne denli renkli olduğunu görmüştü besbelli. Öyle ki yıllardır hiçbir renk barındırmayan kalbine ağır bir hasar almış gibi gözlerini üzerimden çekmiş bir daha bakmamıştı bana.
Bazen günlerce ortalıklarda olmadığı olurdu. Geldiğinde ise gözleri yalnızca koruduğu kızda olurdu. Gözleri başkasını görmek isterken nasıl olmuştu da ondan başkasını göremez olmuştum?
Şimdiyse göç zamanı gelmiş bir kuş gibiydi. Sabırsızca taksiciye ücretini vermiştim. Taksiden indiğimde gördüğüm insan kalabalığıyla gergince dudağımı ısırdım. Çantamın içerisinden telefonu çıkarıp onu aramaya başladığımda yine görmezden gelmişti. Telefonunu bir an olsun yanımdan ayırmadığını bilirdim. Hatta aradığımı gördüğünde birkaç saniye aramamı bitirmemi beklediğini de ama hiçbir zaman vazgeçmez sonuna kadar arardım. Sırf o yüzden beklemeyi bırakmıştı artık. Ne olursa olsun vazgeçmeyeceğim biliyordu.
