Kabanata 70
"Vann!"
Putangina! Tangina talaga! I closed my eyes and I can almost feel the warm liquid in my eyes. Hearing her calling his name just because he turned his back on us.. it's fucking killing me! Her pleading voice is like a knife, straight to my heart, cutting all the edges and even the smallest vein. I can't believe it! I am bleeding.. again!
What am I going to do? Tangina, hindi ko na alam! Binitawan ko siya. Here it is, the proof is now slapping it right through my face! She's still into him! She is still fucking in love with him! Wala na.. wala na akong laban!
Kayang-kaya niyang tawagin ang pangalan ng ex niya sa ganung boses sa harapan ko.. mismo! I can't control my feelings anymore. I want to shout at her, kiss her hard.. so hard that she'll hardly breathe! I want to scream because of frustration! Gusto kong manapak! Tanginang.. ang sakit sakit na!
Nagtiis ako e! Pinapanuod ko siya sa malayo. Para akong uwak na nakamasid sa kanya palagi, 'yung hindi niya mararamdaman o mahahalata dahil takot ako! Takot na takot akong magtama lang ang mata namin ay mas lumayo siya. Pero 'yung makikita mong hawak ng iba 'yung tinatanaw mo? Nakakagago! Ako pigil na pigil tapos sa pa ganun ganun mahahawakan siya ng iba?!
I told myself to take all of these slow. She needs space and I want it done all by herself. It hurts that she doesn't need me in her healing process but at least I can do something for her.. and that was giving her support silently. I want her to find herself alone, dahil iyon naman talaga ang kailangan. Siya lang ang makakagamot sa sarili niya at hinayaan ko 'yon.
Hinayaan ko siya. At habang hinahayaan ko siyang magpagamot, ako naman ang nasusugatan.
And I'm so drowned. Hindi sa kung ano pa man... nalulunod na ko sa sakit. I've realized one thing, I am happier than her when she's happy but I almost wreck when she's happy... with someone else. Ang unfair diba? Siya masaya tapos ako sabog.
And I'm done with it.
"When will you end this, Caes? This challenge. When will you satisfy? 'Cause if you don't know, I'm starting to get tired."
I'm really not tired. But I'm hopeless. So damn hopeless!
Nagpakalayo-layo muna ako. Nag-isip isip kung may patutunguhan pa ba ako? She's my only way and I hate it. I'd let her be my direction, and now what?
"Wala ka namang ginawa." tumaas ang kilay niya at sumimsim sa tasa ng kapeng nasa harapan niya.
"I've given the space she needs! Sobra-sobra na ang sakripisyo ko!"
"Sakripisyo?" ngumis siya at umiling. "Ilang taon ka na nga ulit? 24? 25?"
Creasing my forehead, I turned to him. He slowly zipped his coffee and start reading his newspaper tho it's already midnight.
Umiling siya. "Hindi lahat ng pagpaparaya ay pagsasakripisyo. Magkaiba iyon. At sa tingin ko pagpaparaya ang ginagawa mo, Seven."
Lalong kumunot ang noo ko. The heck? "Hindi ako nagpaparaya."
Ibinaba niya ang dyaryong hawak saka nag de kwatrong upo. Muli siyang uminom sa kape na parang ang simple-simple ng lahat.
"Sigurado ka? Kitang-kita sa'yong nawawalan ka na ng pag-asa, kaya ka nga umuwi, tama ba ko?" tumaas muli ang kilay niya.
Huminga ako ng malalim. I'm a lil bit embarrassed 'cause he knew. I felt coward because I'm here, hiding. Yes, bumalik akong London pagkatapos nung gabing iyon. And I'm beside mang Remil. Kanina lang ako dumating at siya talaga agad ang hinanap ko.
