Devastated and lost
Hindi ako pumasok mag-hapon. Nasa parke lang ako at tulalang nagbibilang ng mga taong mapapadaan sa harap ko. Muli akong napailing at naisip ang mga sinabi ko kanina. Hindi ko intensyong dagdagan ang takot niya kahit pa sinabi kong hindi kami maghihiwalay, but it does can help him up? Does it can change what he was thinking of me leaving him? Parang mas dinagdagan ko pa ata. Dala lang naman iyon ng pagod at depress kung bakit nagkakaganito kami, hindi ko sinasadyang saktan siya.
Totoo, gusto kong magpahinga kami pero hindi ibig sabihin titigil kami. Ayokong tumigil, hindi ko rin kakayanin. Ni hanggang ngayon nga hindi ko pa nasasabi sa kanya 'yung napag-usapan namin ni mama. Wala pa siyang ideya ngayon, paano pa kaya kung sabihin ko, lalo siyang ma i-eager pakasalan ako. Hindi sa ayaw ko pero may tamang panahon sa lahat at hindi iyon ngayon masyado pa kaming mga bata.
Maraming pa rin akong pangarap at gusto ko tuparin niya rin ang mga pangarap niya. Gusto kong maintindihan niyang hindi pwedeng ako ang magiging mundo niya dahil wala pa man ako may nakahanda ng misyon sa kanya kaya siya nabubuhay.
Pagkatapos ng ilang pagmumuni ay naglakad na ko pabalik. Uuwi nalang ako. Medyo maaga pa pero wala naman akong maisip na puntahan o gawin kaya sa bahay nalang ako, wala namang tao kaya ayos lang na kahit papano ay umiyak ako. Mukha namang tanga kung iiyak ako sa park.
Walang gana akong sumakay sa jeep at ganun din sa pagbibigay ng bayad. Pagkarating ko sa bahay ay tila pagod na pagod ako kahit pag-upo lang naman ang ginawa ko.
Maybe it was my mind who's tired...
Sa kwarto agad ang diretso ko at basta nalang humilata sa kamat kahit naka-uniform pa ko. Ngayon parang gusto ko nalang ang ganito. Para akong namamanhid dahil sa mga nangyari. Sa sobrang dami hinahayaan ko nalang, ipinagsasawalang-bahala kahit sa totoo ay hindi ko na alam kung paanong aayusin at haharapin ang mga 'yon.
I closed my eyes and I find peace. The sky and the cold air is slightly giving a hint that the rain will come soon. When the darkness filled my sight I realize many things. I am no longer a child because I can make a strong decision without my parents consent. That I am a brave lady because for the first time I handled my own problem without bursting it to others, that I can cope up.
But the realization striked me, that when we're growing up many things takes in a wrong way because we want to explore, it's like the curiosity kills the cat. To find things in our own way, but in the reality we want to be free. We are very thirst in our freedom, and no one can block us even if it's our family, our parents.
Walang problema kung gusto mong maging malaya pero mali kung susundin mo pa rin ang gusto mo kahit alam mong hindi tama. We always want to prove to our parents that we know what we are doing.. do we really know? Do we? Ngayon nahahati ang isip ko. Mahal ko si Vann, mahal na mahal ko siya pero sapat pa ba 'yon? Pwede bang ang pagmamahal na iyon ang sumira sa kanya o sakin. Sa pamilya ko. Hindi ko na alam. Ano ba ang mas mahalagang isipin, ang ngayon o bukas.
Namulat ang mata ko sa pag-iingay ng isang cellphone. Nakatulog akong hindi pa rin nasasagot ang huling katanungan. Kinapa ko ang ilalim ng unan ko ngunit ng maalalang naka-uniform pa ko ay kinapa ko ang maingay kong telepono sa bulsa ko. Nag-adjust pa ang mata ko sa liwanag kaya't ilang segundo ko pang nalaman kung sino ang caller. Roaming number.
Si Luther...
Tinitigan ko muna iyon at nag-alangan pang pindutin ang accept nguni nanaig ang nais kong makausap siya upang maipaliwanag sa kanyang si Vann ang mahal at gusto ko. Naging kaibigan ko rin si Luther kay kung totoong gusto niya ko ay ayoko rin siyang umasa.
[Sorry.] bungad niya ng sagutin ko ang tawag. [Sorry.]
Hindi ako sumagot. Natutuwa ako dahil alam niya ang mali niya. Alam ko namang nasasaktan din siya sa naging katapusan ng pagkakaibigan nila ni Vann. Mas nauna nilang nakilala ang isa't-isa.
[Patawarin mo ko sa lahat ng ginawa ko. Alam kong hindi 'yon ngayon but I hope you will forgive me at the right time. I'm really sorry, Caes..]
Huminga ako ng malalim. "Soon, Luther. I hope you will understand."
[Of course I will. Caes.. sana kapag nalaman mo lahat ng ginawa ko mapatawad mo ko.] his voice is... hurt.
[Sobrang gago ko dahil itinaya ko kayo ni Vann, but if you will just know my reasons, sana talagang maintindihan mo. Nagmamahal lang din kasi ako Caes, pero sobrang gago ko lang talaga dahil kahit alam kong wala akong mapapala, sinusunod ko pa rin 'yung puso ko.] narinig ko kung paanong pumiyok siya, he is crying! [But don't worry, I'm here in Califonia. Malayo na ko sa inyo. Hindi na ko manggugulo.]
"Hindi mo naman kailangang lumayo e. You better talk to him."
[No. Caes..] bahagya pa siyang tumawa. [Hindi ganun kadali i-please ang isang Cai Joshvann Savellano. 'Wag ka mag-alala pagbalik ko diyan, magbabatukan lang kami. But be sure when that day comes, I will have my inaanak sa inyo.]
Bahagya akong nalungkot dahil hindi ko alam kung magkakatotoo ba 'yun pero hindi ako nagpatalo. I will fight. We will fight together no matter what it takes.
"Ibig sabihin ba niyan nagpaparaya ka na?"
[Well I guess, yes. Kahit kailan naman hindi ako nanalo.] narinig ko na ang tawa niya kaya alam kong maayos na ang lahat kay Luther. Time will heal all the wounds. [But let me tell a secret.]
"Ano 'yon."
[I'm sorry but I lied.]
"H-ha?"
A deep breath before he speak. [I like you but that's all, it ends there. I just like you because you're very cute to dislike.]
Tumawa ako ngunit hindi naalis ang katanungan sa isip ko. "Bakit sinabi mong mahal mo ko? At 'yung mga—
[Katulad nga ng sinabi ko. Nagmamahal lang din ako, at 'yun ang mali ko. Nagbulag-bulagan ako sa tama at mali. Kaya ngayon kung pagbibigyan mo ko unti-unti kong aayusin. I'm really sorry.]
"A-anong... hindi kita maintindihan."
[You will understand but not now. Gusto kong magpahinga muna sa sakit because I know lalayuan at kamumuhian mo ako kapag sinabi ko sa'yo. I cannot endure any pain right now. You've been good to me at sa bawat oras na pinapaniwala kitang mahal kita, sa bawat oras na nasisira ko kayo nakokonsensya ako. I'm very sorry. Sana mapatawad mo pa ko..]
"I will wait that time na kaya mo ng sabihin lahat."
[Thank you. Hindi ako nagkamali sa'yo. Please hold that possessive bastard for me. 'Wag mo siyang hahayaang mawala sa'yo dahil baka magulat ka isang araw wala na siya sa'yo. Please, Caes promise me na hindi mo siya iiwan kahit anong mangyari. Mahal na mahal ka ni Vann.]
Kahit nalito ay.. "Promise."
Ang buong pag-uusap naming iyon ang laman ng utak ko ng dumaan na mga linggo. Hindi ko nga alam kung paanong natitiis ko si Vann. No phone calls, no text, none at all. Natatanggap ko lahat ng pagtatangka niyang pakikipag-usap sakin pati ang madalas niyang pagsulpot sa campus para lang makausap ako, and I appreciate that. But everytime he will talk to me, he always insisted the marriage and it was intoxicating! It makes me insane! For pete's sake, hindi siya nag-improve. Mas lalo siyang lumala dahil kitang-kita ang eyebags niya, namayat at laging magulo ang buhok.
Naghihintay siya sa labas ng school kaya sigurado akong hindi siya nakakapasok. Sinubukan ko siyang pakiusapan pero hindi siya natitinag. This is not healty anymore, he is so devastated and lost! Kaya pinakiusapan ko si Dwane na kausapin ang kaibigan ngunit hindi rin sila nito pinapakinggan. Imbis na maayos ay lalo kaming nalalagay sa alanganin kaya bawat araw pang lumipas ay tinitiis ko siya. Gabi-gabi akong umiiyak at nagtatanong kung ano at paano ang kausap na gagawin ko sa kanya.
Hanggang isang araw inanyayahan ako ni Mitchy na lumabas. Dumiretso agad ako doon pagkatapos ng klase. Nakita ko siyang nakaupo sa bandang dulo ng coffee shop sa tapat ng school ko. Tinawag ko siya kaya't agad siyang nag-angat ng tingin at ngumiti. Pinag-order na niya ako kaya hindi na ko nakatanggi.
"Bakit biglaan yatang nagyaya ka?"
Natatawa pa ko dahil hindi naman kami ganun kalapit sa isa't-isa. Ngunit nawala ang ngiti ko ng tumaas ng pagkataas-taas ang kilay niya at umarko ang labi niya sa ngising ginawa niya na hindi ko nagugustuhan.
"For you to know that Vann is already mine."
