I Lost My Gift (COMPLETED)

Chapter 31

A/N: may nakapag sabi sa akin na yung "DA"chuchu ko sa samahan nila AC ay same daw sa isang kwento ng author. Eto lang po opinyon ko parehas man ho sila ng Acronym pero meaning di po. May nagsabi din na parehas ng plot at set up ung story ko sa isang story uli. Correction, nabasa ko naman ho yung story and ako na ho nagsasabi di ko ginagaya ang alin man sa works ng author dyan, kung ano ang lumalabas sa utak ko un na un. I dont have schedule plot gaya ng ibang author. Basta ako sulat ke sulat kapag may naisip. On the spot akong nagsusulat.

Anyhow inihaw. Paninindigan ko ang statement ko. May Author Notes pa sa baba sa dulo, pakibasa nalang din. ARIGATOU.

~AC POV~

"Fvck" mura niya ng sabihin ni Thermo na walang kahoy, metal o kahit anong pwedeng pag lakadan niya kung sakaling butasin niya ang salaming bintana ng penthouse. Balak niya sanang butasin ang salamin gamit ang Laser na ginagamit ng mga detectives. Isa pa hati hati din si Natasha kung gagawin niya yun.

"Brok, kung basagin mo nalang kaya? May flatform naman yang labas" sagot sa akin ng ugok na si Thermo bago itinuturo sa akin yung salamin.

"Gago ka ba? Edi tumama sa mukha ni Natasha yung bubog?!" galit na asik ko, pota nag iisip na nga ako ng paraan at mapipitlag na yung lubid tas dadalihan mo pa ako ng bugok na ideya.

"Sorry, nag susuggest lang naman" tas nagkamot ito na nag patay bata. Parang nakikipaglokohan pa to sa akin. At muling sinipa nito si Holler dahil magtatangka na tumakas. Buhay pa ang puta!

"AHHHHH SHET!" sigaw nalang ni AC at saka tumakbo palabas ng kwarto at pumunta sa Fire Exit kung saan nandoon ang hagdan paakyat sa roof top.

Kanina pa ako na aalarma dahil pinag-ing ako na kanina pa daw nagsisimulang mapuputol ang lubid na nagtatali kay Natasha. Lalo na akong nanggagalaiting magalit ng makita kong grabe na siyang nahihirapan at umiiyak sa pagmamakaawa.

Nung nalingunan ko siya, biglang tumigil ang mundo ko, ang oras ko bigla nalang bumagal mula sa pagtiktak at naimpit ang hininga na para bang ano mang oras ay mawawala ito sakin. Hindi ko maintindihan ang sarili pero nakikita ko ang isang imahe ng batang umiiyak mula sa katangian ni Natasha. May naaalala akong mukha na hinding hindi ko makakalimutan, mukhang unang beses ko palang nakitang umiyak ay ipinangako ko na sa sariling hindi na ito iiyak pang muli at ipagtatanggol niya ito sa lahat ng magpapatulo ng luha dito.

Sa mga oras na ito, gustong gusto ko na agad siyang kunin, si Natasha mula sa pagkakatali sa labas. Nanlamig ang lahat ng dugong dumadaloy sa katawan ko at parang nag halo ang tubig at nerbyos sa buong pagkatao ko.

Habang tumatakbo ako papuntang roof top, kumakabog ang dibdib ko. Kabog na parehas na parehas noong muntik ng ikamatay ng kaibigan kong babae ang pagkasira ng bakal na nakakabit sa ulo niya na nagdudugtong sa brace niya sa ngipin. Kabog at kabang nagpahirap sa akin na ipagtanggol siya noon ng makita niya na duguan na ang mga ipin nito.

Nang naalala ko ang lahat ng iyon habang papunta akong roof top, naluluha luha ako at gusto kong magpakamatay kapag nawala pa sakin ang isa pa uling mahalaga sa buhay ko.

Oo, inaamin ko na.. Mahalaga na sa akin si Natasha, MAHALAGA NA SIYA SA AKIN!

Simula ng makita ko siya, simula ng unang makita ko siya sa canteen noong 2nd year. Simula ng dumapo ang paningin ko sakaniya, simula ng ngumiti siya.. Lahat ng iyan naging magulo sa utak ko simula noon at magpahanggang ngayon. Lahat ng nakakagulo sa isip ko tungkol sakaniya at sa kaibigan kong babae, lahat nag halo halo. Mas lalong lumabo.

At ngayon ko lang narealize..

Di lang pala siya isang simpleng babaeng masiyahin at tahimik. Isa din pala siyang taong sobrang halaga sa buhay ko kapantay ng prinsesa ko.