Zabójczy sekret 1& 2(KOREKTA)

Dzieciństwo

-No widzisz.Pozory mylą.

-Ty nie żyjesz.

-Znowu to samo.

-Zabił cię wilk.

-Nie koniecznie.Tylko ogłuszył.

-Przecież przegryzł ci gardło.

-Wzmocnił mnie prze to.Sądziliście,że już po mnie.Pogrzebaliście.Nie wiesz jakie to uczucie leżeć w ziemi!

-Przecież my cię nie...

-Nie ,ale dziadkowie.-Ścisnęłam ramie Jeffa.

-Jeff.-Spojrzał na mnie.

-Choć z stąd.

-Jeszcze się spotkamy!-Krzyknął kiedy zniknęliśmy w głębi lasu.Zamieniliśmy się w wilki i pobiegliśmy prosto do domu.

-W końcu! -Krzyczała Martina z okna  jak nas zobaczyła.

-Zamknij się Kalissa śpi.-Skarciła ją Nina.Obiegliśmy dom.Drzwi otworzył nam Henri.

-Cicho dzieci właśnie zasnęły.-Weszliśmy do środka.Wilson poszedł prosto do biura.

-Jeff.-Nie słuchał mnie.

-Alena!-Ze schodów zbiegła Nina.

-Cicho!-Krzyczały głosy z drugiego piętra.

-Oj teraz to...

-Nin.-Obróciła się.

-Kiedy zasnęła?

-Przed chwilą .Nie masz pojęcia co się z nią działo jak ciebie nie było.

Bała niesamowity popis swojego głosu.

-Aż tak bardzo.

-Nie masz pojęcia jaką ona ma przepnę.-Złapała się za głowę.

-A gdzie kochaś?

-Jeff poszedł do biura.

-Dlaczego?

-Widział kogoś z przeszłości o którym myślał, że nie żyje.

-Kogo?

-Brata Antonniego.-Zaśmiała się.

-On nie żyje.Już od kilkunastu lat.

-Widziałam go.

-Co?-Pobiegła do jego gabinetu.

Weszłam po schodach do pokoju.W łóżeczku leżała Kalissa ,a na łóżku Martina.

Klepnęłam ją w ramie.

-Przysnęłam?

-Trochę.-Przeciągnęła się.

-Dziękuje za opiekę nad nią.

-Nie ma za co.-Wyszła.Podeszłam do córeczki.Spała z otwartą buzią.

-W jaki sposób masz to zrobić.

Do pokoju wszedł Jeff.Udał się do łazienki nawet  nie spojrzał na mnie.Ałć.

Zabolało.Poszłam za nim.

-Chcesz porozmawiać?

-Nie teraz.

-Dobra rozumiem, że ciężko ci ....

-Ciężko?!Widziałem brata który nie żyje!Przez tyle lat!

-Kalissa ona..

-Co mnie to obchodzi.-Wyszłam z łazienki.Nie obchodzi go .Dobra.

Założyłam  kombinezon na Kalissię.Mój mały króliczek.Owinęłam ją białym rożkiem.