Μην με αφήσεις

η αληθεια

"Εχεις αδερφο!;"εκανε εκπληκτη η Νασια.Αφιυ σχολασαν τα παιδια μαζευτηκαμε ολοι στο σπιτι.

"Αχα,και πως τον λενε;"ρωτησε η Αλεξ.

"Δεν εχω ιδεα"

"Τοση ωρα μαζι τους και δεν εμαθες ονομα;"σηκωσε το φρυσι του ο Ανδρεας.

"Εε,καλα..."σηκωθηκα και πηγα να πιο νερο.

"Εισαι καλα;"με ακολουθησε ο Οδυσσεας στην κουζινα.

"Προσπαθω..."εκατσα στον παγκο και ηρθε ανεσα απο τα ποδια μου.
"Δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω αυτο,ειναι πολυ!"χωθηκα στην αγκαλια του.

"Ελα,μια χαρα θα πανε ολα"

"Θα με πας αυριο οταν βγει απο το νοσοκομειο;"

"Φυσικα μωρο μου"μου εδωσε ενα φιλι και με πηρε απο το χερι και με πηγε στο σαλονι.

Πρωι πρωι πηρα τον Οδυσσεα και πηγαμε στο νοσοκομειο.Μπορει να ειχα μια απεχθεια προν τον ανθρωπο που λεγετε "πατερας",αλλα ηθελα να μου πει αυτα που δεν μου ελεγε η Παναγιωτα.

Ανεβηκαμε στον πανω οροφο και χτυπησα σιγα την πορτα.Μπορει να κοιμονταν...

"Καλημερα"ειπα στους δυο αντρες που ετοιμαζαν τα πραγματα να φυγουν

"Καλημερα"ειπε χαρουμενα ο Λευτερης.Ο αδερφος δεν με κοιταξε καν.Τι τρεχει με αυτον;
"Ποιο ειναι το παλικαρι;"

"Οδυσσεας"ενευσε λιγο με το κεφαλι του.Δεν εκανε καμια κινηση για χειραψια και πιστευω το εκανε για εμενα.Ειναι πολυ ευγενικος και θα εσπευε κατευθειαν να του σφηξει το χερι,αλλα δεν εκανε τιποτα λογω εμου.

"Το αγορι μου"ειπα .

"Α,χαιρω πολυ"πηγε προς τον Οδυσσεα για χειραψια.Με κοιταξε για μια στιγμη,αλλα του επιασε το χερι.Δεν με πειραξε,ενταξει.
"Δεν ηταν αναγκη να ερθετε"

"Οχι ηταν"τον κοιταξα στα ματια και καταλαβε γιατι ηρθα.

"Ενταξει.Αμ...αν θελετε ελατε στο σπιτι και θα στα πω ολα"ενευσα καταφατικα.Ο αδερφος εφυγε βιαστικα και ακολουθησε ο Λευτερης.

"Τι τον τσιμπησε αυτον;"ειπε ο Οδυσσεας λιγο δυνατα,μπορει και να τον ακουσε,και γελασαμε.

Ανοιγει την πορτα ο αδερφος και πηγαινει τα πραγματα στο δωματιο.Ηταν ενα ζεστι,ομορφο σπιτι.Με δυο δωματια,μια σαλονοκουζινα και ενα μπανιο.Απεναντι απο τον καναπε,διπλα στην πορτα υπηρχε ενα μικρο μαυρο συνθετο και απο πανω δυο ραφια γεματα κορνιζες.