PHOTOGRAPH (JIBEA)

Part 2.2 WISH

JIA POV

BEA: "Jia babe, mahal na mahal kita."

Yun ang katagang nagmula sa bibig ni Bea. She said those words while tears falling from her eyes.

But she is asleep. Mukhang nagsasalita siya ng tulog. But hearing those words again, telling me she loves me, it feels so good.

Four months kung namiss ang mga salitang yun. Four dxxn months kung hinintay na sabihin niya ulit yun.

Four dxxn months akong nangungulila na marinig yun muli mula sa mga labi niya.

Tuluyan ng bumuhas ang luha na kanina ko pa pinipigilan. Tuluyan ng kumawala ang emosyon na matagal kong kinikimkim at itinatago. (You were right "tago" talaga)

I can't fool myself and make myself believe na wala na siyang puwang sa puso ko. Kasi hanggang ngayon siya at siya pa rin talaga.

Hindi ko kayang itanggi sa sarili ko na hindi ko na siya mahal kasi sobra ko pa rin siyang mahal.

Halos gabi-gabi akong napapaisip at kusang tumutulo ang luha ko dahil mahal ko siya pero hindi na pwedeng maging kami.

I tried every ways para iwasan siya at layuan siya. Kasi yun lang ang alam kung paraan para tuluyan na siyang kalimutan at makapag move on.

I tried my very best not to look at her and not to talk to her kahit gustong gusto ko.

Kasi doing it, might help me to ease the pain that I am feeling because she hurts me so much.

But every time our paths cross, paglagpas ko sa kanya kusang bumabagsak ang luha ko sa mga mata.

What makes it harder is the fact that only the team knows about our situation. Hindi alam ng management.

So we really have to act out that everything is fine whenever we are inside the court.

But after that, a sad reality hurts. We go back to being strangers once more and invisible to each others eyes.

But one thing is real. I still love her and care for her sa kabila ng sakit na naidulot niya.

But the situation is different now. It is more complicated. I have given my "yes" to someone else. Yap, Miguel is my boyfriend.

We have been together for a month. Isang buwan na kaming magkasama as a couple. But he is my boyfriend not by choice but because of an unlikely situation.

Flashback...

Andito kami ngayon sa bahay nina Miguel. His parents invited us, kasi birthday daw ng mom niya at gusto niya andun ako at ang family ko.

Kaya yung buong family ko is here right now sa residence nila kasi sobrang pinilit ni Miguel ang parents ko na dumalo. (Oo pinilit talaga, kumag eh.)

Yung family niya at family ko ay magkasama ngayon sa table at naghahapunan. Katabi ko si Miguel at inaasikaso ako ng husto. Sweet naman kasi at maaasikaso si Miguel.

Kwentuhan dito, kwentuhan dun habang nagdidinner ang lahat. Pero si Jobok isang napakalaking himala lang ngayong araw, ang tahimik niya kasi.

Ayaw nga ring kumibo naka busangot lang. Hindi ko alam kung may sakit ba siya or wala lang talaga sa mood.

After maghapunan, pumunta kami sa garden nila. Nauna na yung mga parents namin na pumunta dun at si Miguel at sumunod naman kami.

Pagdating ko sa garden, dun na nagsimula ang isang napakasaklap na sorpresa ng kapalaran. (saklap talaga sobra pa sa sobra)

Lahat ng members ng family niya andun sa gilid at yung family ko ganun din.

Si Miguel? Ayun nakatayo sa gitna at may background na malaking puso sa likod at may hawak na flowers.