BEA POV
Hindi natuloy ang planong lakad nina Mich and Pongs, late na kasi at baka abutan kami ng curfew. Kaya kahit gusto namin wala kaming magawa.
Kaya we spend the remaining time sleeping at natulog ng maaga after dinner.
Kinabukasan, super duper hard nang training ni Coach Tai. Wala siyang patawad, kahit lawit na yung dila namin, tuloy pa din siya.
Madalas napapaiyak kami sa sobrang hirap ng trainings niya. Kung anong happy happy ng demeanor niya during games, ay siyang kabaliktaran naman niya sa trainings.
He is a real beast in a human form. Literal, halimaw siya sa trainings. Regardless, you will really push yourself beyond your limits kasi mas mahirap yung punishment niya.
It is Friday morning, we are done with another grueling training. But good thing is, I have no class and next practice will be Monday afternoon pa.
I am on my way to our house now, I'm going home. Ngayon lang kasi nagka free time kaya sinamantala ko na at umuwi.
Pagdating sa bahay, saktong kumakain nang snacks ang family ko.
BEA: "Hi Mom, dad and kuya."
Bati ko at sabay kiss sa cheeks nila.
DAD: "Good morning Princess. Buti at alam mo pa paano umuwi dito."
BEA: "Sorry, medyo busy lang po sa practices and schedule of games."
LOEL: "Games ba talaga busy? Or busy ka na naman sa babe mo?"
BEA: "Inggit ka lang, wala ka kasing babe."
Sabay belat sa kanya, paano mang-aasar na naman siya.
MOM: "Sige na nak. Maupo ka na diyan at kumain. Alam kong nagutom ka sa byahe."
Ipinag-ayos ako ng plato ni mommy. Kaya sumabay na rin ako sa pag snacks.
DAD: "Bakit ka nga pala napauwi? May kailangan ka ba?"
BEA: "Grabe naman po Dad. Umuuwi lang po ba ako kapag may kailangan? Hindi ba pwedeng na miss ko na po kayo?"
Medyo may pagtatampo kong wika sa daddy ko.
DAD: "Nak parang hindi ka namin kilala. Alam naming namiss mo kami pero at the same time may kailangan ka?"
Napakamot na lang ako sa batok. Hindi talaga pwedeng makapag sinungaling sa parents ko.
MOM: "What is it Isabel?"
Humigit muna ako ng malalim na hininga. Bago magsalita.
BEA: "Ahmm. Ano kasi.... I want to get married na po."
Bigla silang napaubong tatlo.
"May mali ba sa sinabi ko? Bakit ganito sila maka react? Di naman ako mukhang nagjojoke." (bulong nang isip ko)
DAD: "Pakiulit mo nga ulit ang sinabi mo nak."
BEA: "I want to get married po."
Then, the three of them eyeing me as if trying to sense if I'm serious or not.
LOEL: "Walang joke sa dulo yun Princess?"
BEA: "You don't take me seriously. I'm serious guys. I want to marry Jia."
DAD: "Why it is so sudden? May nabuo na ba?"
BEA: "Dad naman eh. Seryoso po kasi."
MOM: "Are you sure about this? Nak baka naman nabibigla ka lang?"
BINABASA MO ANG
PHOTOGRAPH (JIBEA)
ФанфикWhere memories lingers on. Where time remains still. Where things can't be changed. Where moments remains forever. Where everything can't be undone. Where possibilities are realities. It is in photograph, where memories last a lifetime.