Randka z szefem

Rozdział 51

Słysząc to nazwisko, Natalia otrzeźwiała. Fatalnie by się stało, gdyby Cannon przyłapał ją sam na sam z Andrew, z rozmazaną szminką i potarganymi włosami.

– Już ci schodzę z drogi.

– Nie stoisz mi na drodze! Musimy jeszcze porozmawiać– oznajmił i znowu szybko i mocno ją pocałował. – Omówić osobistą sprawę – uściślił. – Zadzwonię do ciebie po spotkaniu z Cannonem.

Nie spytał, czy może, po prostu jej to obwieścił, zauważyła. Ale zanim mogła się oburzyć, zapukano do drzwi i  Cannon wsunął głowę do pokoju.

– Przeszkadzam wam? – spytał, obdarowując ich uśmiechem, który Natalia uznała za tak fałszywy jak fałszywy był on sam.

– Właśnie wychodziłam – powiedziała chłodno. – Do widzenia, szefie.

Cannon otworzył przed nią drzwi.

– Dziękuję – mruknęła.

– Nie ma za co – odparł uprzejmie.

Ale zauważając złośliwy wyraz jego oczu, Natali aż zrobiło się niedobrze. Widział, jak się całuje z Andrew. Była tego pewna. Mogła tylko mieć nadzieję, że nie wysłuchał całej ich rozmowy.

Pare godzin później

– Cześć, tu Nati. Nie mogę teraz rozmawiać. Proszę zostawić wiadomość, a napewno oddzwonię.

Andrew trzasnął słuchawką. Drapiąc się po głowie, zaczął przemierzać pokój. Do diabła, gdzie ona może być? Wyjrzał przez okno, słońce już zachodziło. Znów pomyślał, czyby nie pojechać do niej do domu, ale uznał, że to zły pomysł.

Wczoraj jeździł tam dwa razy, a dziś raz. A to, co stało się, gdy dziś tam pojechał, do tej pory go irytowało.

Zadzwonił do drzwi raz, drugi, trzeci, a gdy nie otwierała, zaczął pukać.

– Natalio, skarbie, otwórz! – wołał. – Widziałem przed domem twój samochód, więc wiem, że tu jesteś.

– Nie, nie ma jej.- usłyszał za sobą czyjś głos.

Andrew okręcił się na pięcie. Sąsiednie drzwi były lekko uchylone i przytrzymane łańcuchem. Kobieta, która się do niego odezwała, miała wyblakłe piwne oczy i pomarszczoną twarz, włosy pofarbowane na bakłażanowo, a policzki zaróżowione. Ale i tak wyglądała na co najmniej siedemdziesiąt lat.