Randka z szefem

Rozdział 34

Już nie miała wątpliwości, czy Andrew jej pragnął.

Widziała to w jego oczach. Ale teraz, patrząc, jak spokojnie stoi za kołem sterowym, niemal uwierzyła, że przedtem tylko sobie wyobraziła te namiętne pocałunki.

– Wiatr się wzmaga – powiedział nagle. – Co ty na to, byśmy podnieśli żagle, a ja ci pokażę, jak płynąć z wiatrem?

– To było absolutnie niewiarygodne – stwierdziła Natalia kilka godzin później, pomagając Andrew zrzucać grot. – Wydawało mi się, że fruwam.

– Bo naprawdę fruwałaś. Frunęłaś po wodzie.

– Teraz rozumiem, dlaczego tak to kochasz. Natomiast nie mogę zrozumieć, czemu od dawna nie wypływałeś.

– Sam się nad tym zastanawiam – powiedział, patrząc z niepokojem w niebo.

Poszła wzrokiem za jego spojrzeniem. Słońce skłaniało się już ku zachodowi. Z żalem pomyślała, że ten cudowny dzień się kończy.

– Chyba zbiera się na burzę. I to gwałtowną – oznajmił Andrew.

– Przecież nic nam się nie stanie. Już płyniemy do przystani, a te czarne chmury są jeszcze bardzo daleko.

– Ale napływają szybciej niż bym chciał. Możesz przez chwilę potrzymać ster? Włączę silnik. Nie chciałbym, żeby podczas twojej pierwszej wyprawy złapała nas burza.

Natalia podeszła do steru i prowadziła „Szeherezade" prostym kursem, podczas gdy Andrew zajął się żaglem. Ale mimo zrzuconych żagli, coraz silniejszy wiatr pchał łódź do przodu. Andrew dołączył do Natali. Gdy chciała oddać mu ster, tylko objął ją ramieniem i przytulił.

– Co ty na to, byśmy uciekli przed burzą?

Natalia spojrzała na szybko ciemniejące niebo. Brzydkie czarne chmury były teraz o wiele bliżej niż jeszcze kilka minut temu.

– Myślisz, że nam się uda?

– Zobaczymy. – Otworzył przepustnicę i „Szeherezada" skoczyła do przodu. Całą mocą silnika spieszyli do przystani.

Za plecami mieli wichurę i grzmoty.

Kwadrans później, gdy Andrew wprowadzał jacht na jego miejsce w porcie, spadły pierwsze grube krople deszczu. Zrobiło się ciemno, a przystań, tak zaludniona rano, teraz przypominała pustkowie.