PSİKOPAT MAFYA AŞIK OLURSA

Hiçsiniz!

Öğrendim ki....

Hayatın akışında, ulaşmak istediklerime onları yakalamaya çalışarak değil,onların bana gelmesine izin vermek ile ulaşabilirim. Hayat niye bu kadar zordu. Neden bu kadar acımasızdı ki.. Ömer'in kendi öz çocuğunu yıllarca başka bir ülkede yaşamasına izin vermesi, vicdansız olmasına hala inanamıyordum. 

Benimle böyle değil oysa ki.. Bir kızımız olacak ama ben ömer'in bu hallerini gördükçe ya kızımıza da böyle davranmaya kalkarsa sorusunu aklımdan çıkartamıyordum. Yapmazdı ama ya yaparsa.. İşte çıkmıyordu aklımdan! Ben böyle iç sesimle konuşurken nihan ''Defne bu kadar kıyamet kotu ama çocuktan hala ses çıkmadı ben merak ediyorum'' dediğinde nihana öylesine bakıyordum. ''Ne diyorsun nihan anlamıyorum kim çocuk? Hangi çocuk?'' diye sorduğumda nihan beni ayağa kalkıp alkışlayarak ''sen gerçekten kafayı sıyırmışsın bacım? Kaandan bahsediyorum yahu çocuktan ses yok diyorum'' dediğinde be ''heee öyle desene kızım ay bu yalancı sancı bende akıl mı bıraktı'' dediğimde kafamı kaşıyarak ''sen baksan olmaz mı?'' diye sormuştum. 

Henüz yüzleşmeye cesaretim yoktu. Ne söyleyecektim? Ne diyecektim ki? Tamam benden önce yaşanmış bitmiş bir şeydi bu ama.. Aması vardı işte! Nihan beni kolumdan cimcikleyerek ''kendine gel kızım kendine gel! Tamam ömer bir halt yemiş çocuğu yapmış birde üstüne taa elin gavur memleketine göndermiş. Bu durumu sen düzeltebilirsin sadece. Kaan annesi babası hayatta olmasına rağmen annesizlik babasızlık görmüş şimdi bu çocuğa senin iyilik etmen gerek madem getirttin buraya'' dediğinde nihana gözlerimi devirerek konuşmaya başlamıştım. 

Nihan delirtme insanı! Bunu bilip de nasıl yaşıyabilirdim? Ben burada keyfi sefa süremezdim o aradayken. Kızım babasıyla büyüyüp onun babası olup da babasız büyümesine gönlüm razı gelmedi! Hem sende unutma ki senin olmadığı halde bir çocuğa annelik ediyorsun'' dediğimde nihan bana gözlerini patlatarak ''tamam işte bende bunu diyorum ya safoz musun kızım sen? Ona annelik yap anne ol ona! Git şimdi yanına konuş '' dedi. 

Haklıydı. Onu buraya ben getirmiştim ki ömer ile kaanın konuşmalarına bakarsak ki ömer kabullenmemişti oğlunu. Elimi dizime vurup ayağa kalktığımda ''iş başa düştü nihan ben gidip bir bakayım kaana!'' diyerek odadan çıkarken ''bu öküz kocalarımız bizim hakkımızı ölseler ödeyemezler!'' dediğinde kafamı sallayıp gülmüştüm. Haklıydı nihan. Adamına hem ömrünü ver, çocuk ver yetmiyormuş gibi başkasından olan çocuğa sevgini ver.. Biz kadınlar olmasak erkekler gerçekten bir HİÇ. 

Malum hamile olduğum için yavaş hareket ettiğim için yarım saatte anca varabilmiştim üst kata. Bu hamilelik beni cidden çok yavaşlatmıştı. Doğumdan sonra sıkı spora başlamam gerekecekti. Odasına geldiğim de tam kapıyı açacaktım ki karşıma kap karanlık bir adam çıktığında bağırmamak için kendimi zor tutmuştum ama ufak da olsa bir çığlık atıp elimi karnıma götürmüştüm. ''Tövbe Bismillahirrahmanirrahim! Sen de kimsin be adam? Ne arıyorsun burada?'' diye sorular sorduğumda anlamadığım bir dilde konuşuyordu. 

Daha fazla kafamı ütülemesine izin vermeyerek elimin tersi ile onu ittirdiğim de kaanın odasına girmiştim. Yatağa doğru ilerlediğimde kaan yoktu. Bir dakika bu çocuk neredeydi ki? Hayır nereye gitti bu çocuk? Ay bir çocuğa sahip çıkamadık yuh bize be! Kendi kendime konuşurken ömer'i uyandırıp kaanı sormaya gidiyorken demin geçtiğim koridora geri döndüm.