PSİKOPAT MAFYA AŞIK OLURSA

Yeni Hayat

Merhaba arkadaşlar. Biliyorsunuz ki bu iki sene boyunca çok aksilikler girdi çıktı hayatıma. İlk babamı kaybettim.

Sonra kendimi işime daha çok verdim. Tam geri döndüm derken covid hastalığı geçirdim süreçler uzadıkça uzadı. Hikayeyi toparladıktan sonra ne kadar bölüm olur o gidişata bağlı olarak final yapacağım. Belki başka hikayelerde tekrar görüşürüz.

                           🍀

Yeni bir gün.

Yeni bir başlangıç yaptık.

İstanbul Belgrad Ormanı - Gece yarası 03:00 

Hayatımın değişim veya dönüm diyebileceğim noktalardan biriydi. Bir insan ne kadar iyi&kötü olabilirdi? Yada insanlık? 

18 yıl önce çok başka bir konumdaydık. Babam; ailesini kaybetmek üzerindeydi. 

Annem. 

Babamın ailesi, annemdi. Onun ölebilecek ihtimali bile babamı tımarhaneye girmesi ile aynı zaman dilimine mensuptu. 

Bizi ayakta tutan da annemiz. Bu bir gerçek. 13 yaşımdaydım. Kardeşlerime; abilik yapmam gerektiğini söylendiğinde. On üç yaşında bie çocuk. 

Çocuk. 

Ben büyümüş abi olmuştum. Babam işleri toparlamak için gecesini gündüz ederken ben demir, emir ve adil'e abilik etmekle meşguldüm. 

Sitem etmiyorum. Onlar benim canım, kanım. Elbette onlar için herşeyi yapacağım. Ama artık benim içinde birşeyler yapılabilirdi. Kardeşlerime her türlü hakkı ben tanırken, bana hiç bir hak sunulmadı. 

Gönlüme bir kıvılcım düştü.

İlk ateş oldu. 

Sonra yanardağ. 

Geriye közü kaldı. 

O köz; yeniden beni yakar mı? Yüreğimi hiç yanmamış gibi dağlamaya başlar mı?.. 

Hiç bitmeyen bir sevda, sanki yeni başlıyormuş gibi durur mu? Durmaz. 

Durmadı da. 

Beş sene önce, mavinin en koyusunda ellerimden kayıp gittiği an, bende o maviliğe bırakacaktım kendimi. 

Koşmayı bir süre bırakıp derin derin ciğerlerime yeşilliğin o nefis havasını çekmeye başladım. Ardından iki şişe suyu kana kana içmeye başladım.

İçtikçe içesim geliyor.

Koştukça, koşasım. 

Bağırdıkça, bağırasım. 

Ağladıkça, ağlamam. 

Dizlerim toprakla buluştuğunda, avuç içlerimi yüzüm ile ovaladım. Bu çıkmaz sokak beni en dibe çekiyor, benim bir adım bile atmak içimden gelmiyordu. 

İstemedim. 

İttirdiler ama. 

Zorla. 

Yıllar önce bir tercih sunuldu ve ben ailemi seçtim. Aile herşey çünkü. Ailen olmadan hiç bir şey yapamazsın. Onlar yanında olmazsa cesaret ile bir yola adım atamazsın. Attığın adım seni geri, söylenen cümleler sana karşı gelen taş olur. 

Nefes alamıyorum artık. Sanki herşey üstüme üstüme geliyor. Babam, tercihlerin senin kaderini belirler demişti bir kere. Neyi tercih edersen ömrün o yöne doğru artar ve azalır. Yolun iyilik veya kötülükten gider. Tercih; seni yönlendirmez sen onu yönlendirirsin.