ZEYTİNDALI

40. URFAM

Selamün aleyküm okurları...

Bölüm bu defa geç geldi.biliyorum o yüzden hemen açıklıyorum. Geçen hafta sınavlarım vardı  o yüzden çok mu çok yoğundum . Kusura bakmayın. 💜

Birde bir konu daha var. Eski bölümlere dönüp bakıyorum da yeni yorumlar geldiğini görüyorum. Ben elimden geldiğince yorumlara cevap veremeyen çalışıyorum fakat bazen bildirim gelmiyor. Yada bi şekilde gözden kaçıyor o yüzden bazılarınız yorumlarınızı tanımadığımı düşünüyor olabilir . Olmasın! Çünki takıyorum:)

Bundan sonra da eski yorumda olsa yeni gördüklerine cevap vereceğim "Bu yazar uyuyor mu?" demeyin;)

Birde... Bu bölüm biraz Ali üzerine oldu o yüzden bu bölümü yaseminikbaltekin e ithaf  ediyorum;)

İthaf isteyen varsa yoruma yazsın itafsa ithaf yani . Ederiz yani... Aramızda ithafın lafı mı olur?😂

Neyse ...

Yorumlarınız kıymetli. Hayırlı okumalar. En güzele emnetsiniz 💜

         *************************

Gözlerini kendi diyarında açmak pahabiçilmez olmalıydı. Aslında öyleydi de ama ... Bir şey eksikti. Hayır, çok şey eksikti.

Utanıyorum ... Hemde iliklerime kadar. Bana bu kadar şeyi yaşatan bir insana karşı hâlâ içimde duygular taşımaktan utanıyorum. Beni bıraktığı için ona kırgın olmaktan utanıyorum.

Gözlerimi açtığımda Mün'ü yatağında görmedim. Yataktan doğrulup oturdum. Kapının açılma sesiyle içeriye girdi canım arkadaşım. Yanıma koşup oturdu ve sımsıkı sarıldı. Bende sarıldım kardeşime.

"Üzdüler mi seni ?" diye sordu. Dün gece ağlamıştım ve oda anlamıştı. Oradayken birşey anlatmıyordum ama artık içime atmaktanda yorulmuştum.

Sesimi çıkarmayınca anladı zaten.Uzatmadan konuyu değiştirdi. 

"Neyse . Babamla ağabeyim yok. Gel kahvaltı edelim de sonra konuşuruz. "

"Tamam " dedim. Mutfağa gittiğimizde sofranın hazır olduğunu görmek beni mutlu etmişti.

Kahvaltı yapıp eşyalarımı aldım ve evime gitmek için Münteha ile vedalaştım.