ZEYTİNDALI

61. Mevsimi Sen Değilsin

Merhabalarr..İyisiniz inşallah. Şimdii isteyen sayıp sövebilir.Ama siz sövmeden ben birşey rica edicem.Bölüm kısa farkındayım ama sizden ricam kendimi birazda olsa toparlamışken lütfen sizde bana yardımcı olun.Beğeni butonuna basıp basmamanız önemimde değil ama lütfen yorum yapın gerçekten düşinceleriniz önemli. Gün arası buraya çok giremiyorum ama Twitter'da aktifim ordan da isteyen yazabilir takip edebilir hatta baskı yapabilir şuraya bırakıyorum:

Zardalozun Cadalozu (@yusracadaloze) adlı kişiye göz at: https://twitter.com/yusracadaloze?s=09

İyi okumalar,sizileri seviyorum..

***

Her yeni başlangıç yepyeni bir hayat olamaz. Bir kağıda tek bir çizgi atmış olsan bile tüm kuvvetinle silsende izi kalır . Mutlaka kalır..

  Hayatımın beni en çok örselediği zamanı yaşamıştım daha doğrusu yaşıyordum. Tanıdık bir insan görmek istemiyordum gün içinde çünkü gören herkes bu kadar zayıf olmamın bir hastalığa bağlı olduğunu söylüyordu. Çoğu zaman halsizlikten oturuyor oluyordum ayağa kalkınca başım delice dönüyor gözüm zifiri karanlığa gömülürcesine kararıyordu.

Saatlerdir tavanı izlediğim yataktan doğrulup  yüzümü yıkamak için ayağa kalkmaya yeltenice başım tekrar dönmüştü. Komidine , aynaya tutuna tututuna kapıya giderken aynada yüzümü gördüm. Duraksadım.. Beni bu kadar zayıflatıp bu kadaf çirkin yapan ve çirkiliğimin  onca insanın diline dolanmasına sebep olan şey neydi? Umurunda bile olmadığım adam mı?
Durdum..
Tamam ilk defa böyle birşeyler yaşadım.Hesapsızca sevdim tamam. Ama hiçbir şey benim kendimden önemli değildi. Hani ? Kendimden çok kıymet verdiğim insan,insanlar nerde? Ben ağlamaktan ciğerim  dökülecek diye korktuğum gecelerde neredeydi, neredeydiler?

Bu kaçıncı yeminim bu kaçıncı gurur kırıklığım bilmiyorum ama bu sefer farklı. Bu defa geri adım atmayacağım. Umurunda olmadığım adam için kemdimi bu ezik hâle sokmayacağım. Yoktu ki hayatımda. O yokken de benim çok güzel bir hayatım vardı. Geldi dağıttı gitti. Acısı tasası bana kaldı . O şimdi kim bilir nerelerde ben aklında bşle yokken neler yapıyordur. Ulaşmaya bile çalışmaz mı insan? Hani nerde o beni seviyor dediğim gözleri. Nerde beni cennette gibi hissettiren bakışları. Ben ne kadaf aptalmışım da kanmışım . O mu çok iyi oyuncuydu yoksa?

Aynadan yüzüme bir kere daha baktım. Eğer bende annemin kızı Amine isem benim yüzümden uzun zamandır gülmeyen anneme bunu daha fazla yaşatmayacaktım!

Omuzlarımı dikleştirdim. O kadar aç ve güçsüzdüm ki bunu yaparken zorlandım. Yüzümü yıkamaktan vazgeçip mutfağa gittim. Annem beni mutfakta görünce şaşkınlıkla ve gözlerinde parıltı ile baktı. Annemi birşey yiyecek ümidi ile gözlerini doldurduğum için, buna sebep olduğum için kendimden bir kere daha hakaretler saydırdım. Gözlerimden akan yaş annem içindi bu sefer. Gözlerine bakmaya utanıp dolaptan yemek çıkardım ve masaya oturdum. Annem hâlâ ümitle, işini bırakıp bana bakıyordu. Kaşığı elime alıp yemeye başladım. 5. Kaşığı zor yutarken 6. kaşıkta midemin zorlandığını tam hissettim. Yemeye yemeye midem küçülmüştü ama yiyecektim başka çaresi yoktu. 7. kaşığı yutmaya zorlandığım an midemin kalktığını hissettim çöpe koştum. Yediğimi çıkardım. Sinirden ağlıyordum resmen.Artık yanağımın her yeri ıslanmıştı. Kalkıp tabağı elime alıp çöpün yanına oturdum bir daha yedim. Ardından bir daha çıkardım. Ağlamam şiddetlendikçe bir daha yedim. Bir anda annemin tabağı zorla elimden almaya çalıştığını fark ettim.
-Bırak anne!
- Ver şunu dayanmıyor artık yüreğim!
Bulanık gören gözlerimi silip anneme baktım benden farkı yoktu.Tabağı yere bırakıp sarıldım anneme
-Ne için bu haldeyim anne? Ne uğruna bu duruma geldim ben? Nefret etmek istiyorum ben artık kaldıramıyorum bunları! Yeter anne yeter!