ZEYTİNDALI

45. KIRDIM...

Selamün aleyküm arkadeşlar.

Öncelikle Wattpad 'de benim istediğim gibi , gerçekten kitap gibi kitap çok zor buluyorum. Ki bu zorluğu sadece benim yaşamadığımı düşündüğüm için size çok sevdiğim bir kitabı tavsiye edeceğim. Gerçekten seveceğiniz bir kitap hem edebi yönü hem kurgusuyla.

" AŞKIN ÖRTÜSÜ Yazarı: gasem2515 http://my.w.tt/UiNb/n19NBSkK6D

Şimdiden iyi okumalar💕💕💕

**********************

Acı...

Avuçlarıma bırakılan iki tohum tanesiydi acı. Eğer avucumdan kayıp düşerse dünyaya koca bir ağaç olabilecek bi tohumdu bu, zehirdi.

Avucumda olunca bişey yapamayan tohum , Barıştı. Okulda esip gürleyen , cama tekme ile giren adam şuan yanımda sakindi. Canı yanıyordu ama sesini bile çıkarmıyordu. Ya yine acısını bastırıyordu yada benim canımın yandığını bildiği için belli ettirmemeye çalışıyordu.

Gözlerimi elimin tersiyle silip çömeldiğim asfalttan kalktım.

"İyi misin?" diye sordum. Yüzüne gözlerimi çevirdiğimde başını kaldırıp bana baktığını gördüm.

"İyiyim, iyiyim de kalkamıyorum . Yardım et de kalkayım. " sesi rica eder gibiydi. Böyle masumca yardım istemesi insanın iradesindeki gökdelenleri deviriyordu. Vicdanımın asırlık ağaçlarını suluyordu.

Yaralı olan ayağının tarafına geçip durdum. Eli kalktı ve koluna tutunarak bedenini dikeltti. Gözlerimi diktiğim siyah asfalttan ayırmamaya çalışsamda kolunu omuzama attığında gözlerim açıldı . Başımı döndürüp yüzüne baktığımda .

"Valla yalan söylemiyorum.Yeni yeni acısını hissetmeye başladım. Destek almam lazım bir yerden. " dedi. Sesi ciddiydi. Canı acıyordu belliydi. Hem zaten yürümekte zorlanmamdan beliydi ağırlığını üstüme vermişti.

Kapıyı açıp Barışı oturttuktan sonra dönüp şoför koltuğuna oturdum ve arabayı çalıştırıp hastaneye sürdüm.

Hastaneye kadar arada dönüp onu kontrol ediyordum ama her baktığımda gözlerini kapatmış , kaşlarını hafir çatmış ve başını koltuğun başlığına yaslamış görüyordum.

Hastaneye yetişir yetişmez acilın önünde durup sedye istedim. Ardından  hemen sağlık çalışanları sedye ile gelip Barışı sedyeye alıp acile aldılar. Barışı aldıkları yere girmek istesemde bana izin vermediler.

O koridorda ne kadar bekledim bilmiyorum ama sanki günlerce orada beklemiş gibi hissediyordum.

İnşallah kesiği derin değildir. Beyaz gömleğinin kırmızıya bulanmış olması pekte buna inanmamı sağlamıyordu ama ...

        *************************

Barışı dinlemesi için bir odaya aldıklarında sedyede uyuyordu. Ayağının uyuşturulması ve kan kaybından dolayı  vücudunun yorgun olduğu belliydi. Ve onu uyutmuştu.

Odaya Barışla birlikte geçtim. Görevliler onu yatağa bıraktıktan sonra çıkınca yavaş ve sessizce çarşafı biraz kaldırıp ayağına baktım . Yüzümü buruşturmam elimde  değildi. Yırtılan yere dikiş atmışlardı.

Oturup yanında uyanmasını bekledim. Otururken boş boş oturmamak adına telefonumu çıkarıp Kurandan şifa ayetlerini okudum.

  Aslıyı arayıp gelmesini söyleyecektim fakat ulaşamamıştım. Bu kız niye sürekli böyle zamanlarda ortadan kayboluyordu.

Yaklaşık bir buçuk saat koltukta oturup Barışın uyanmasını bekledim. Gözlerini açtığında nasıl olduğunu sordum, sorunu olmadığını söydedi.