Aradan iki gün geçti. Alçımın çıkma zamanıydı. Hastaneye zor da olsa gittim. Tekerlekli sandalye benim için işkence olmuştu. Hemşire alçımı küçük makasla kesip çıkarttı. Beyaz izler kalmıştı ama yıkayıp temizledik. Hemşire bana
"Sevgilin yok mu bu gün?" diye sordu.
Kalbim acıdı nedense. Ama bunu normal bir gülüşe çevirdim.
"O benim sevgilim değil." Hemşire benden özür diledi.
"Hiç önemli değil." Ama önemliydi. Kuzenim olduğunu mu söyleseydim. Kimdi o benim için ? Gerçekten insanların böyle düşünmesi garip geliyordu. Onlar sorunca ne diyecektim ? 19 ve 20 yaşlarında iki gencin sevgili olmaması normaldi benim için. Bir erkek ve bir kızın sevgililik dışında güzel bir bağ kurabileceğini ögrenmelilerdi insanlar. Gerçekten bu kadar cahil olmaları kötüydü.
Alçım çıktıktan sonra biraz yürüme alıştırmaları yaptım. Yürümeyi becerebilmiştim bu azimle. Hatta hemen o gün iş aramak için caddeye gidecektim. Önce sahilin oradan geçtim. Balıkla oturduğumuz banka,iskeleye baktım. O günleri hatırladım. Hafif bir tebessümle yola devam ettim daha sonra kucağında uyuduğum kaldırım denk geldi karşıma... Buruk bir gülümseme daha yayıldı yüzüme. Çikolatalı süt aldığımız büfenin de önünden geçip baktım. İçim yanıyordu. Nasıl olur da anlatılırdı bu his ?
Daha sonra ise çok eğlendiğimiz ve doğum günümde geldiğimiz lunaparkın tam önüne geldim. Kapşonumu kapattım. Müzik açıp bindiğimiz gondola,çarpışan arabaya ve oyuncaklara baktım. Ağlamaya başladım...
