Mutluluğu yüzünden okunuyordu. Ne olduğunu sorduğumda otogarın koltuklarına oturduk ve anlatmaya başladı. Üvey kız kardeşi olduğunu öğrenmişti bu onu çok mutlu etmişti. Yıllar sonra görüşmüşlerdi ve onunla bir tatile çıkmıştı. Ben de ona üzüldüğümü ve yaşadıklarımı belli etmeden güldüm.
"Sevindim balık."
Ardından ne yapacağımızı bilmiyordum.
"Neyse ben eve gideceğim görüşürüz."
"Neden ?"
"Biraz hastayım."
"Tamam ama bu gün görüşmemiz lazım."
"Neden ?"
"Seninle bir yere gideceğiz."
"Tamam görüşürüz."deyip onu orada bırakıp gittim. Eve gitmeyecektim tabiki. Sahilde oturduğumuz banka oturdum. Müzik açtım. Biraz da ağladım. Ömrüm acı çekmekle geçmişti,üvey annem beni okutmamıştı bilerek. Küçük yaşımda çalıştırmaya başlamıştı. O yüzden pek bilgili biri değildim. Ama kitap okumayı bırakmamıştım. Okula gittiğim zamanlarda ise edebiyat konusunda yazılarım beğenilirdi. Daha sonra yazmayı bıraktım. Ama yazdıkça da iyi hissediyordum. En son 2 ay önce bir kağıda içimi dökmüştüm. Balıkla tanıştıktan beri acılarımı da unutuyordum bazen. Bazen de daha fazla üzüyordu. Son bir haftadır da daha yakın davranıyordu bana. Nedensizce. Hiç anlayamıyordum onu. Benden sakladığı çok şey vardı. En önemlisi de o yalnız değildi. Daha dün üvey kardeşini görüp mutluluğundan geçilmiyordu. Ben ise kardeş kavramı ne bilmiyordum. Belki son 7 yıldır 4 kere gördüm abimi. Öz olmasa da abimdi. Çocukken beraber hep oyun oynarmışız. Bazen derinden o günleri hatırlıyorum. 4 yaşında masum evlatlık bir çocuk. Daha sonra ne istediniz ki ondan ?
Sahile akşam oturmuş,sabaha karşı kalkmıştım. Telefonum da kapalı olduğundan balığı unutmuştum. Görüşmemiz lazım demişti ama nereye gidecektik ki ?
