Başımı omuzundan kaldırdım.
Ona baktım. O da bana...
"Çok güzel bakıyorsun."
Güldü.
"Çok güzel gülüyorsun."
Yine güldü.
"Komik mi ?"
"Hayır değil. Sen sevdiğin için güldüm."
"Balımsın sen ya."
Biraz süre geçti.
"Sana bir şey soracağım." dedi.
"Sor."
"İnsanlar neden birilerini sever ?
"Bilmiyorum. Keşke bilseydim."
"Bunu iyice düşün ama."
"Düşünürüm."
20 dakika boyunca sustuk. Uzunca düşündüm...
"Aslında neden sever biliyor musun ? Ona bakıp seni seviyorum demeyi,onda takılı kalmayı, hatta onu düşünürken yaptığı sakarlıkları,gözlerini gülüşünü sesini en çok ta kalbini ve dahasını... sevdiği için. Bunun için birini seversin. Onu sahte yapan şeylerle değil,doğallığıyla. Beraber yaşadıklarınızı,sana söylediği,senin söyleyemediğin şeyleri seversin. Onun sevdiğini bile seversin. Seni ne kadar üzse de sen onu üzemezsin. Seni parçalasa da seversin. Her ne kadar hastalansan da mesela. Onu,haberi yokken seversin. Nasıl sevdiğini bilmez ama. Sen de anlatamazsın zaten. Onun için yaptıklarını bilmez. Düşünmeden duramadığını bilmez. Onun seni ağlattığı günleri bilmez. Yastığın sırılsıklam olur. Tuvalette ağladığın günleri bilmez. Sarılacak biri,ağlanacak bir omuz bulamayıp çaresiz kalışını bilmez. Hiç birini bilmez işte. O başkasına bakarken,sen de ona bakarsın. Bu böyledir. Değişmez. O başkasına gülerken sen onları izlersin. Uzaktan izlersin hep. Farketmez seni. Ne kadar söylesen de sevdiğini anlamaz hiç. Anlayamaz. Ama onu çok seversin işte. İçten içe,kalbine gömer seversin. Neden sevdiğini sordun ya. Nedensiz seversin. Sırf onu,o olduğu için seversin. Aklındaki o, o'dur."
Bir süre ne diyeceğini bilemedi.
