Meydandan boyalı bir şekilde ayrıldık. Boyalı tişörtleri çıkardık,yüzümüzü yıkadık. Tekerlekli sandalyedeyken ona çok yük oluyormuşum gibi hissediyordum. Yüzüm düşmüştü. O halimi görse de ne olduğunu, nasıl olduğumu sormadı. İyi de değildim zaten. Son 10 dakikadır konuşmuyorduk,sanki birbirine düşman iki kişi gibi...
Sonra her zamanki gibi gideceğini söyledi. Beni orada öylece bırakıp gitti,yine. Uzaklaşırken telefonla birini aradı,konuşurken gülüyordu. Ama bana hiç öyle gülmemişti. İlk defa gerçekten güldüğünü gördüm... Kalbim sıkışmış,yine midem bulanmaya başlamıştı. Akciğerlerim ağırlaşıyordu.
Bir ara sokağa girene kadar onun gidişini izledim. Daha sonra tekerlekli sandalyemi sürerek malûm yere,hastaneye gittim. Yine bir serum aldım,bu sefer çok halsizleşmiştim. Bana her gülüşünün yalan olduğunu hissetmek çok kötüydü...
Bu seferki hastalığım daha ağır olmuştu ve 3 gündür hastanede yatıyordum. Aradan günler geçip gitti. Hâlâ hastanedeydim... Hastanenin psikoloğu odama gelip yarım saat benimle konuşuyordu her gün. Ama anlatamıyordum. Hem kendi ablam gibi gördüğüm psikoloğum olmadan kimseye anlatamıyordum. Hem de kendi psikoloğuma bile tam anlamıyla anlatamıyorken bu adama hiç anlatamazdım... Bana sürekli kendine inan,umudunu yitirme,sosyalleş,arkadaş edin,hangi arkadaşının yanındayken onu unutuyorsan onunla daha çok vakit geçir... gibi şeyler söylüyordu. Umursayamıyordum. Benim tek varlığım balıkken nasıl yapacaktım söylediklerini ? Ben çok yalnızdım ki...
