"Ama seni çok seviyorum." derken gözyaşlarım sel olmuştu bile... Belki de beni sinir etmeyi sevdiği için böyle yaptı diye düşündüm. Ama hasta olduğumu bilerek neden yapsın ki ? Daha sonra o sinirli yüz ifadesinin yalan olduğunu anladım. Yüzünü yumuşattı. Bana yaklaştı. Korktum ne yapacağını bilmeden.
Sonra ellerini gözlerime götürüp göz yaşlarımı sildi. Şaşırmadım değil,şaşırdım. Kirpiklerimden biri eline düştü. Ardından beni kollarının arasına aldı. Ağlamam şiddetlendi. Ben de ona sarıldım.
"Kıyamam ya. Ben de seni çok seviyorum." dedi. Kızarmış ve ıslak gözlerimle ona baktım. Aynı,ilk kez hapını içerken korkan o 6 yaşındaki halim gibiydi. Bana sarıldığında neden kavga ettiğimizi bile unutmuştuk.
"Sinirlenince çok tatlı baktığın için,bilerek yapmıştım. Ama bu kadar kötü olacağını tahmin edemedim."
"Önemli değil." dedim. Aslında önemliydi. Neden böyle yapmıştı ki ? Oysa hiç kavga etmezdik. Son kez yine sarıldı. Toparlandım. Yürümeye devam ettik.
"Hayvanları koruyalım." dedim.
"Ne alaka ?"
"Dünyaya sesleniyorum işte,benim dünyam da sensin."
"Biliyorum ya."
Ona bakıp güldüm. Gözyaşları yüzünden gözlerim ıslaktı ve parlıyordu.
Sabah olacaktı ve benim karnım acıkmıştı. Büfenin yanından geçerken girmek istedim. Bir sürü yiyecek aldım. Yine o kaldırıma yaklaşmıştık. Bu sefer yine orada kucağında uyumak istemiyordum. O uyumuyordu çünkü. Nedenini ben de bilmiyordum...
