Derin bir iç çektim.
"Sen benim için çok değerlisin..."
"Biliyorum."
"Bilmene sevindim."
"Sevindiğine sevindim."
"Sevindiğime sevindiğine sevindim."
Güldük.
"Beni mutlu ediyorsun balık."
"Biliyorum."
Gözlerimi devirdim. Daha sonra bir Pera şarkısı açtım.
Şarkıyı kendi kendime söylüyordum. O da kendince bir şeyler düşünüyordu.
"Kedicik."
"?"
"Onu özledim."
"Farkettim..."
Yine onu düşünüyordu. Ben onca acıyı çekerken sevdiği kızı düşünmesi de kötü hissettiriyordu. Daha sonra tahmin ettiğim gibi gidecekti,bir işi olduğunu ve 1-2 saat içinde geri geleceğini söyledi. Ben de o süre içinde kendime abur cubur alıp yedim. Biraz müzik dinledim. Biraz da yürüyüş yaptım. Saate baktığımda 3 buçuk saat geçmişti ve balık hâlâ gelmemişti... Onu bu kadar geciktiren neydi acaba diye düşündüm. Hava kararıyordu. Biraz internette takıldım. O şekilde oyalanırken 25 dakika geçti. Sonra telefonum çaldı. Balık aradı ve gittiğimiz parkın orada olduğunu söyledi. Oraya doğru ilerledim. Oturduğumuz banka oturmuş bekliyordu. Yanına gittim selamlaştık. Gözleri doluydu. Yanına oturdum.
"Ne oldu ?"
"Hiç bir şey."
"Gözlerin dolmuş."
"Işık yüzünden..." diyerek yandaki park lambasını gösterdi.
"Yalan söyleme,anlat bana." dedikten sonra iç çekti ve sevdiği kızla buluştuklarını söyledi. Buluşma sırasında kıza her şeyi açıklamış,kızdan olumsuz tepkiler almıştı. Bu da yetmezmiş gibi kızın belalı abisinin peşine takıldığını,onun babasının kendi patronuyla çocukluk arkadaşı olduğunu ve
işten kovulabileceğini anlattı.
