Ertesi gün oldu. Gecenin verdiği garip bi his vardı üstümde. Yürüyerek balıkla buluşacağımız yere geldim. Aradan bir kaç saniye geçtiğinde de o geldi. Çok garip hissettim. Beni özlemişti ve bunun için gelmişti...
Yanıma geldiğinde hemen bana sarıldı... Gerçekten çok garip hissettim. Anlatılamzdı yani... Belki 2 saniye sürdü sarılması ama koca 6 yıl gözmün önüne geldi. Sarıldıktan sonra bana baktı.
"Niye ağlıyorsun ?"
Ağlıyormuşum,farkında olmadan.
"Bilmiyorum."
"Peki neden inanmadın bana ?"
"Gel şuraya oturup konuşalım." Oturduk.
"Evet,neden inanmadın ?"
"Uykusuzdum ve çok şaşırdım bi anlıktı. İnanamadım çünkü beni özlemen benim için çok özel bir şey."
"Biliyorum." deyip güldü.
Ağlamaya devam ederek
"Beni hiç bırakma olur mu ? Hep ellerim sen koksun, saçlarımda ellerinin izi kalsın,hiç yalnız kalmayayım,üzüldüğümde güldüğümde hep yanımda ol. Sana sevdiğimi söyleyeyim sen biliyorum de. Gül. Ne kadar çok yalnızsam bana onu hissettirme. Olmayan annem ol terkeden babam ol,bana ne kadar yüz çeviren insan varsa hepsinin yerini doldur. Kimi seversen kime aşık olursan ol beni unutma. Hayatım boyunca ne kadar sarılmadılarsa bana o kadar sarıl bana. Fazla bi şey istemiyorum. Sadece. Sadece seni çok seviyorum bunu bil. Zaten ölüm bana yakın." dedim.
Farketmeden çok ağlamıştım. Ellerimi yüzüme kapattım başımı eğdim. Ağlamamı durdurmaya çalışıyordum ama olmuyordu. İçimi biraz olsun dökmüştüm ve hiç tepki vermemişti.
