Güzel bir günün sabahına uyandık. Bu gün daha tuhaftım. Olumlu anlamda tuhaf.
Ona sarılarak uyandım. Beraber biraz oturup yine manzarayı seyrettik,sonra çadırı toplayıp motora bindik.
"Şimdi nereye balık ? Ben açım." diyerek karnımı gösterdim.
"Biliyorum. Bir şeyler yiyeceğiz şimdi zaten."
"Tamam."
Motorla hâlâ bir yere gidiyorduk. Nereye olduğunu bilmiyordum. Daha sonra orman benzeri bir yere geldik. Ama çok güzel,yemyeşil bir ormandı. Bir de ırmak vardı. Yanında ise piknik masaları. Meğer orası kahvaltı yapmak için bir yermiş... Kahvaltı tabaklarını seçtik ve oturduk. Manzara fazlasıyla güzeldi. Hayatım,güzelleşiyordu sanırım ve hep böyle gitsin istiyordum.
Kahvaltı yaptık,ardından kapşonlarımızı takıp biraz ırmak kenarında dolaştık. Eski günler aklıma geldi. Pek konuşmadık,ben hâlâ düşünüyordum. Eski günler güzeldi ama şimdi daha güzeldi.
2025 gün olmuştu. Psikoloğum saymayı bırakmamı söylemişti en son görüştüğümüzde. Ama bırakamıyordum. Ona bir tek balığı anlatıyordum. Harici olarak bir tek hastalanmalarımı ve sinirlenmelerimi anlatmıştım. Diğer büyük sorunlarımdan en ufak bir şekilde bahsetmedim. Anlatırken üvey anneme dinlememesini söylesem de dinlemişti gizlice bizi. Sonra bana kardeşlerinle bolca vakit geçir demişti. Ama bilmiyordu benim nasıl bir ailem olduğunu,kardeşlerimin olmadığını...
Yine bunları düşünürken balıkla biraz uzaklaşmıştık ırmak tarafından. Geri döndük. Masaya oturup beraber çay içtik. Manzarayı seyrederken bir kadın geldi. Acil bi işi çıkmış. Annesi akıl hastasıymış ve onu götürmesi imkansızmış. Bizden göz kulak olmamızı istedi. Masaya oturduk ona da çay söyledik. Ben çayımı çoktan bitirmiştim.
"Oğlum,gelinime niye çay yok ?" dedi. Gülmemeye çalıştım. O da hiç bozmadan
"Çoktan içti o annecim." dedi. Bana bakıp güldü ve göz kırptı. Hasta olduğu için bizi oğlu ve kızı gibi düşünmüştü. Bana komik geldi aslında.
"Evet annecim içtim ben merak etme."
Teyzeye yarım saat baktık bizle oğlu ve gelini gibi konuştu sürekli. Biz de bozmadık ama gülüyorduk içten içe...
