İskelede otururken çoktandır hastaneye mahkûm kaldığımız için içemediğimiz sigaraları çıkarttık ve yaktık. Onun eşliğinde bir şarkı açtım.
Normalde fazla dinlediğim bir şarkı değildi ama adı balıktı. Sigaraları söndürdük. Ona bakarken nedensizce,seni seviyorum demek geldi içinden. Ama yapamadım.
O sırada bir silah sesi geldi. Herkes bir yana kaçışıyordu. İskelenin denize inen merdivenine doğru indik. Korkmuştuk. Sesler 10 dakika yine devam etti.
"Balık korkuyorum."
"Korkma yanında ben varım." Bu daha kötüydü. Belki tek başıma ölecekken onun da yanımda olması beni biraz olsun üzdü. Merdivenden denize düşmemek için zar zor duruyorduk. Silah sesleri kesildiğinde iskeleye geri çıkıp apar topar uzaklaştık. Gerçekten bi an öleceğimizi düşünmüştüm. Yine bir caddenin kaldırımına oturduk. Aklıma silah sesleri gelip duruyordu. İkimiz de çok korkmuştuk.
"Gerçekten çok korktum."
"Ben de."
"Ben fark ettim ki..."
"Neyi ?"
"Yani sürekli söylüyorum. Belki de bıktın ama yine de bilmeni istiyorum. Seni seviyorum."
"Biliyorum."
"Özledim."
"Neyi ?"
"Biliyorum demeni."
"Ben de sevdiğini söylemeni."
"Ya."
Bana sarıldı.
Son 4 yıldır ne kadar sarılamadıysak son 3 aydır o kadar çok sarılıyorduk birbirimize. 1 yıl öncesine kadar da uzun süre görüşmemiştik.
