Sevgilisi onun okyanusu olmalıydı. Balık okyanussuz yaşayamazdı... Kedi ise karada yaşayan farklı bir dünyadandı. Balık okyanustayken,kedi karadayken nasıl kavuşurlardı ki. Olamazdı kedi suya girse balık karaya çıksa ölürlerdi. Öyle bir imkansızlık işte. İmkansız diye bir şey olmadığını söylerler de yalan söylerler onlar hep.
Balığa gözlerim kapalı sarılmaya devam ediyordum. 2 buçuk saat olmuştu neredeyse. Şarkılar sırayla değişiyordu. Gidişinin öcünü bu kadar çok sarılarak alıyordum. Gözlerim kapalı olsa da uyumuyordum. Kalp atışları,bana şarkıdan daha güzel geliyordu... Gözlerimi açtığımda yeni bir şarkı gelecekti. Gelen şarkı ise 5 yıl önce beraber dinlediğimiz bir şarkıydı. Aynı anda bakıştık. O günler aklımıza geldi. Yaklaşık 3 saat olmuştu,sarılmayı bıraktım.
"O günü hatırlıyorsun değil mi ?" dedim
"Evet." deyip kahkaha attı. Ayağa kalktım. Gözlerimle işaret ederek gelmesini söyledim. Çimlere oturduk yine. Saat sabah dörde geliyordu. Sıkılınca
"Biraz yürüyelim mi ?" dedim.
"Olur." dedi.
Değişik bir ara sokağa girdik.
Daha sonra yine eski anılardan bahsederken aramızda bir tartışma çıktı. Sürekli beni tersledi. Onca acıyı çekmişken niye böyle yapıyordu. Kısa cevaplar verip tersliyordu,kendini haklı buluyordu. Konuşma uzayınca sinirlendim. Sinirden gözlerim doldu silmeye çalıştım elimle. Ağlamamı küçümsedi... Sinirden ağlamak güçlü olduğumun kanıtıydı aslında. Daha sonra sinir hastası olduğum için bunaldım ve neredeyse krize giriyordum ilaçlarımdan birini aldım. Kendimi sakinleştirdim toparladım. Ve sadece
"Ama seni çok seviyorum." dedim.
