Çocuktum (Hatırlamıyorum Serisi)

꧁ Bölüm 1: İz꧂

"Anne ben çıkıyorum."
"Tamam kızım dikkat et, Allah zihin açıklığı versin."

Annemin duası üzerine gülümseyerek sırt çantamı tek koluma takarak evden çıktım. Ayakkabılarımı giymek üzere eğildiğim an karşı kapıdan çıkan komşumuzun oğlunu gördüm.

"Günaydın," dediğimde kafasını hızla çevirerek bana baktı ve aynı hızla "Günaydın. Sude," dedi.

Gülümsemekle yetindim ve ayakkabılarımı giydikten sonra önden yürüyerek aşağı indim ve okulun yolunu tuttum.

Arkamdan gelen ayak sesleri ile bir an yavaşladım ve yanıma koşan Doğan'ın bana yetişmesini bekledim.

"Nereye gidiyorsun bu saatte?"
"Okula gidiyorum," dedim kısa bir cevap vererek.

"Doğru ya liseye başladın değil mi sen?"
"Evet, bir süre aynı okuldayız yani."

"Olsun, eskisi kadar birbirimizden nefret ediyor sayılmayız. Bir sene seninle aynı okulda olmayı kaldırabilirim bence." dediğinde hafif bir gülümseme oluştu yüzünde.

"Ben senden hiç nefret etmedim ki Doğan. Sen ettin. Beni ağlattığın, saçımı çektiğin dört göz diye dalga geçtiğin günleri unutmadım ben."

"Hadi ama Sude, 5-6 yaşındaydık o zaman. Aradan on iki yıl geçti. Neyse görüşürüz Çağla şurada beni bekliyor." dedi parmağıyla bir kızı göstererek.

"Çağla?" diye sorguladım meraktan.
"Kız arkadaşım." dedi koşarken. Kızın yanına vardığında el ele yollarına devam ettiler.

Derin bir nefes alarak kendimi ilk lise günüme hazırlamak amacıyla kafamı dağıtmak için kulaklıklarımı takarak sevdiğim şarkıyı açarak yoluma devam ettim.

"Sude?"

Adımı duyduğumda arkamı döndüm. En iyi arkadaşımı gördüğümde kulaklıkları çıkararak kendisine sarıldım. Yaz tatili boyunca görüşmemiştik.

"Kiminle konuşuyordun sen? Yanında ki kimdi?" diye soran Yasemin​'e "Doğan" diye cevap vererek yürümeye devam ettim.

Yasemin şaşırmış bir şekilde "komşunuzun oğlu Doğan'mı? " diye sorduğunda kafamı sallayarak onayladım.

"Yanında ki Çağla değil miydi?"

"Evet öyleymiş. Sen nereden tanıyorsun?"

"Abimi sevgilisinden ayıran kız diye bahsediyordum ya sana unutmuş olamazsın Sude." dediğinde benim jetonum yeni düşmüştü.

Okul Sonrası

Eve gitmek yerine okula yakın bir parka giderek çimlere uzandım ve gözlerimi kapattım. Bir süre sonra yanımda hissettiğim varlıktan rahatsız olarak gözlerimi açtım.

Baş ucumda olan, gözlerini bana diken kişi Doğan'dan başkası değildi. Bir an olsun içimde beliren korku ve endişeye engel olamadım.

"Biraz konuşalım mı?"

"Dinliyorum." dedim uzandığım yerden tek hamleyle oturarak, hareketim karşısında aynı hızla yanıma oturdu ve parkın manzarasına daldı.

"Ayrıldık." dedi birden.

Olayı anında kapsamadığım an kafamı ona çevirdim ve "kiminle ayrıldınız?" diye sordum. Ben soruma bir cevap beklerken, o kafasını omzuma koyarak gözyaşlarına boğuldu.

Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilmediğimden sadece sustum. "Ağlama ama ya" dedim sessizce.

"Ben onun için ağlamıyorum be Sude." dedi sakince.