"365 gün." Dedi bir sır verirmiş gibi fısıldayarak. "365 gün sonra kendi dünyama döneceğim."
"Neden peki, yani niye geldin, niye gidiyorsun?" dedi Ömer de fısıltısına karşılık vererek. Yalnız olmalarına rağmen saklanıyormuş gibi seslerini kısıyorlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ömer ders çıkışı arabasına binip direksiyonu Duygu'nun evine çevirirken içten içe endişelendiğini biliyordu. Kız günlerdir hastaydı, yanına bir kere gittikten sonra bir daha gelmesini istememişti. Sabah attığı mesajda daha iyi olduğunu söylediğinde Ömer görmeye gitmeye karar vermişti. Arabayı park edip apartmanın açık kapısından girdi. Asansörle çıkıp kapının önüne geldiğinde geleceğini haber vermediğini yeni fark etmişti. Kapının önünden geri dönemeyeceğine göre bunu bir sürpriz olarak değerlendirip zile bastı. Kapı saniyeler sonra açıldığında kızı şort, tişört, kabarmış kısa saçları ve mosmor gözaltlarıyla görünce kaşları çatıldı. Çok güçsüz ve zayıflamış gözüküyordu.
"Ömer?" dedi Duygu karışık bir şekilde. Ömer şaşkınlığını toparlayıp bozgunluğa vermemeye çalıştı,
"Sen daha iyiyim diyince ders çıkışı geleyim bir temiz hava aldırayım yemek yeriz diye düşünmüştüm ama.. Sen iyi olduğuna emin misin?"
Duygu bir nefes verip omzunu kapıya yasladı, nasıl göründüğüyle ilgili endişeleri kalmamış gibiydi. Ömer bakışlarını aşağı indirdiğinde dizine kadar çektiği yün çorapları fark etti.
"Birkaç gün önceye göre iyiyim. İçeri geçmek ister misin?" dedi çekinerek. Ömer belli belirsiz başını sallayıp eve girdi. Salon dokunulmamış gibiydi, Duygu büyük koltuğa oturup ayaklarını uzattı.
"Beni düşünmene çok mutlu oldum... Ama dışarı çıkacak gibi hissetmiyorum. İçerde kalsak?" dediğinde Ömer sorun olmadığını belli etmek ister gibi gözlerini kapatıp açtı.
"Doktora gittin mi?"
"Gittim, antibiyotik verdi."
"Yemek yedin mi?"
Duygu başını iki yana salladı, Ömer ayağa kalkıp mutfağa yöneldi. Çorba yapmak için dolabı açtığında dolabın tam takır olduğunu hemen anlamıştı. Umutsuzca salona dönüp ellerini beline koydu.
"Dolap bomboş. Kalk benim evime gidelim, yemek yaparım yalnız da kalmamış olursun."
Duygu'nun parlayan gözleri Ömer'in mahcup hissetmesine neden olmuştu. Duygu'yla mecbur hissettiği için ilgilenmiyordu aslında. Kıza değer veriyordu, üzülmesini istemiyordu. Ömer'in alışkanlıklarından farklı bir ilişki yaşasalar da Ömer bunun ilerisini istemiyordu. Kızı sevgiliden ziyade bir kız kardeşe daha yakın gördüğünü söylese tepkisi ne olurdu acaba?
Eve girdiklerinde Ömer üzerindeki tişörtü çekiştirdi, sıcaktan bunalmıştı. Mutfak lavabosunda ellerini yıkayıp dolaplardan çorbalık malzeme çıkarırken yan gözle koltuğa kıvrılan kıza baktı. Sebzeleri yıkayıp doğramaya başladı, o sırada Duygu kediye uzanıp kucağına almaya çalışmıştı. Miniş kaçmaya çalışsa da sımsıkı tutmuş gibiydi, biraz hayvanla boğuştuktan sonra gitmesine izin verdi.
