"365 gün." Dedi bir sır verirmiş gibi fısıldayarak. "365 gün sonra kendi dünyama döneceğim."
"Neden peki, yani niye geldin, niye gidiyorsun?" dedi Ömer de fısıltısına karşılık vererek. Yalnız olmalarına rağmen saklanıyormuş gibi seslerini kısıyorlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Deli peri, deli peri, deli peri...
Deli peri...
Kelimeler birbiri ardından sürekli Ömer'in kafasında dönerken aynı anda sesler, yüzler, akan anılar bir yün yumağı halinde kafasında dönüyordu. Saniyenin onda birinde Defne'nin bal gözlerinin en bebeğindeyken bir anda siliniyor, yerine kızıl dağınık saçları doluyordu. Sonra bir anda o da kayboluyordu, ufak bir kıkırtı kulağından sızıp aklının suyunu iyice ısıtıyordu.
"Müm- mümkün değil." dedi kısa bir sesle. "Ben hatırlardım be-"
"Sen sihire inanacak bir insan değilsin Ömer. Ama onunla karşı karşıya kaldığında başka seçeneğin kalmamıştı. Şimdi sana sihri ispat edemem, sadece tekrar inanmanı bekleyebilirim."
"Ne sihri? Sen gerçekten peri misin? Espri değil miydi bu?"
"Şu an değilim." dedi Defne. Sakin kalmaya çalışıyordu, eğer paniklerse yanlış hareket edebilir, söylemek istediklerini unutabilirdi.
"Ama öyleydin. Buna nasıl inanmamı bekliyorsun?"
"Dövmen!" diye atladı Defne. Ömer'in kaşları çatıldı. "Gerçekten o defne yapraklarının tesadüf olduğunu mu düşünüyorsun? Değil. Benimle yaptırdın onu. Ben de senin gözlerini. Buraya." dedi Defne. Kolunu sıyırıp boş bileğini gösterdi, Ömer'in yüzüne yaklaştırdığında Ömer kızın tenindeki iğnelenmiş gibi duran pürüzleri görebilmişti.
"Ama dövmemi hatırlıyorum... Sen yoktun."
"Bazı hatıraların değişti, bensiz versiyonlarına. Ömer lütfen kaçma, ne istiyorsan sor. Ama kaçma."
Ömer Defne'ye korkmuş bakıyordu, Defne ise bu korkmuş bakışlardan korkuyordu. Ömer'in elini tutmak için uzandı ama Ömer kendini geri çekti.
"Ne kadar zaman birlikteydik?"
"Tam bir yıl. O yıla neler sığdırdık, hayal edemezsin."
"Neden hatırlamıyorum?"
"Yılın sonunda gitmem gerekiyordu, başka şansım yoktu. Arkamdan acı çekmeni istemedim, böyle bir yola başvurdum."
"O zaman neden geri döndün!" dedi Ömer sesini yükselterek. Defne titredi, çatlak sesiyle cevap verdi,
"Seni o kadar özledim ki.. Her şeyden vazgeçecek kadar. Kim olduğumdan vazgeçecek kadar Ömer. Sonucu ne olursa olsun denemek istedim. Eğer üzerine gidersek.. belki hatırlayabilirsin bile. Sen demiştin, hafıza silmez, sadece çok iyi saklar demiştin. Anıyı tutup geri getirecek ipin ucunu bulursan gün yüzüne çıkarılabildiğini söyledin."
"Bana çok acı verdin değil mi?" dedi Ömer. Elini kalbinin üzerine doğru götürdü, "Şurada beliren ağrıdan zorlukla nefes alıyorum. Bu gerçekse.. neden bu kederi tekrar hatırlamak isteyeyim?"
