Camila Cabello i Lauren Jauregui należą do zespołu Fifth Harmony. Dziewczyny nie są swoimi fankami a wręcz się nienawidzą. Jedna drugiej robi mocno pod górkę. Jak daleko to wszystko zajdzie? jak daleko się posuną? Co się stanie gdy naprawdę się polu...
Ze snu wyrywa mnie dźwięk mojego telefonu. Leniwie patrzę na wyświetlacz i gdy widzę połączenie od Camili od razu odbieram i przykładam urządzenie do ucha.
- Coś się stało? - mówię sennym głosem. - Boże, już myślałam, że coś się stało. Nie odbierasz, od trzech godzin się do ciebie dobijam - słyszę ulgę w głosie Camili. - Miałam trochę bezsenną noc. Która godzina? - pytam i przecieram swoje bolące oczy od płaczu. - Już prawie czternasta - wzdycha - Też miałam bezsenną noc, ale musiałam wstać. Chce zrobić małą niespodziankę dla Sofi i potrzebuje twojej pomocy - siadam na łóżku. Wszystko mnie okropnie boli. - Jak mam ci pomóc? - pytam z chęcią, ale dzięki zmęczeniu brzmi to jak bym mówiła to naprawdę niechętnie. - Jeśli nie jesteś w stanie powiedz mi to podrzucę ją do dziewczyn - mówi zrezygnowana. - Nie, nie! Wszystko okay, tylko jestem zaspana. Oczywiście, że ci pomogę - mówię cicho. - Więc dasz radę wpaść po Sofi tak za godzinę? - Oczywiście, że tak - mówię lekko się uśmiechając - Wiesz, ze uwielbiam z nią spędzać czas. Dziękuję, że próbowałaś się do mnie dobijać. - Dlatego, że wiem iż uwielbiacie się z Sofi z wzajemnością - uśmiecham się lekko. - Będę jak najszybciej się da - po tych słowach się rozłączam i idę pod szybki prysznic. Wybieram z walizki jakieś ubrania i szybko doprowadzam się do porządku. Kurcze jeszcze mam do zabrania od Camili sporo rzeczy. Wzdycham. Suszę szybko włosy i wyskakuje z domu. Zamykam go i wsiadam do samochodu. Parę minut później jestem już u Camili i pukam do jej drzwi.
- Dlaczego pukasz? - pyta zdziwiona gdy mi otwiera - Nastraszyłaś mnie - przepuszcza mnie w przejściu.
- Wybacz - mówię cicho a po chwili marszcze czoło - Dlaczego cię nastraszyłam? - pytam zdziwiona.
- Myślałam, że robotnicy przyjechali szybciej - mówi szeptem.
- Jacy? - czy na pewno przespałam tylko pół dnia, a nie cały tydzień? Camila rozgląda się w koło. Bierze mnie za rękę i ciągnie do łazienki. Zamyka drzwi na klucz, a ja patrzę na nią zdziwiona.
- Zamówiłam dla Sofi chuźdawkę, ślizgawkę i taką karuzele i taki duży domek... - mówi szeptem gestykulując - Dlatego nie chce by była w domu jak to wszystko będzie powstawać - kiwam głową.
- Zajmę się nią - uśmiecham się do Kubanki.
- Dziękuję Lauren. Wiesz, że nie musisz wcale tego robić? - pyta i siada na zamkniętym sedesie i patrzy na mnie. Opieram się biodrem o pralkę, która stoi naprzeciw sedesu.
- Ale chce - wzruszam ramionami - Sofi jest dla mnie jak córka. Więc nie ma opcji bym nie chciała się nią zająć - uśmiecham się lekko do brązowookiej.
- To bierz szybko Sofi - patrzy spanikowana na zegarek na ręku - Oni tu będą lada chwila - mówi i wychodzi z łazienki - Sofi! - krzyczy - Lauren przyjechała! - po chwili słychać stukot zbiegania po schodach.
- Lo! - krzyczy i rzuca mi się na ręce. Łapie ją i zanoszę się śmiechem.
- Ubieraj buty kangurku. Zabieram cię na spacer - mówię i przytulam ją, a po chwili stawiam na podłogę.
- Kaki idziesz z nami? - pyta swojej siostry.
- Kaki musi coś załatwić kangurku - odzywam się szybko - Innym razem pójdziemy wszystkie. Zgoda? - pytam z nadzieją pochylam się i opieram dłonie o kolana.
- Obiecujesz? - patrzy na mnie wielkimi oczami i na chwilę przestaje ubierać buty. Uśmiecham się szczerze i unoszę dwa palce w górę.
- Słowo harcerza - mała uśmiecha się promiennie i gdy jest już gotowa odwracam się do Camili - Dzwoń jak już wszystko załatwisz - mówię nadal się uśmiechając. Nie mam na to najmniejszej ochoty, ale nie mogę pozwolić Sofi myśleć, że ja i Camila się unikamy. Chodź szczerze mówiąc właśnie tak to wygląda i raczej tak nawet jest. Zabieram Sofi najpierw na lody i plac zabaw, a później do kina na jakąś bajkę. Dobrze się razem bawimy, ale zmęczenie daje mi się we znaki. Na bajce kilka razy przysnęłam, a Sofi za każdym razem mnie budziła.
- Jesteś już zmęczona? - pyta mała zmartwionym głosem.
- Wypije kawę i mi przejdzie - mówię gdy zauważam moje zbawienie. Kafejka obok kina jest jeszcze otwarta więc biorę Sofi za rączkę i prowadzę ją do środka. Dla małej biorę naleśniki tak samo jak i dla mnie plus czarną mocną kawę, a dla Sofi Cole. Dobrze, że Camila tego nie widzi bo by mnie zabiła. Gdy jesteśmy w połowie posiłku i czuję się już w miarę pobudzona dźwięk mojego telefonu rozbrzmiewa na całe pomieszczenie. Odbieram szybko
- Możecie już wracać - słyszę w głosie Camili zadowolenie, aż na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. - Wszystko załatwione? - pytam ziewając. Kurwa, w takim momencie? - Tak... Lauren przyjedźcie szybko - troską w głosie Camili wywołuje u mnie głośne westchnienie. - Zaraz będziemy - rozłączam się - Sofi musimy wracać - wstaje i wypijam resztę kawy za jednym zamachem.
- Coś się stało? - pyta mnie zdziwiona, a ja się lekko uśmiecham.
- Nie kangurku - wsiadamy do samochodu i ruszamy. Gdy zbliżamy się do domu Cabello. Proszę dziewczynkę aby zakryła oczy i ich nie odsłaniała puki jej nie pozwolę. Staje na podjeździe. Wychodzę pierwsza. Podbiegam do drzwi pasażera i je otwieram. Zakrywam małej szybko oczy swoimi dłońmi i pomagam jej wysiąść z samochodu.
- Chodźcie - Camila wyskakuje z domu i od razu łapie nas za ręce i ciągnie w stronę większej części podwórka. Odkrywam oczy Sofi, a ona widząc jej mały, własny plac zabaw zaczyna skakać ze szczęścia i od razu biegnie na karuzele.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Jest w siódmym niebie - uśmiecham się lekko i spoglądam na Camile. Ona również kieruje swój wzrok na mnie, a uśmiech z jej twarzy od razu znika - Co? - pytam zdziwiona jej reakcją.
- Nigdzie dzisiaj nie pojedziesz - mówi stanowczo, a ja unosze brwi - Ty widziałaś jak ty wyglądasz? - pyta coraz bardziej zła.
- Ale o co ci chodzi? Wiem, że nie jestem mis piękności, ale mogła byś sobie darować - mrucze pod nosem. dziewczyna wywraca oczami.
- Chodzi o to, że nawet makijaż ci nie pomaga zakryć worów pod oczami - wzdycham.
- Mówiłam, że miałam bezsenną noc. Chyba już pojadę, trochę się przespać - chce podejść do Sofi i się pożegnać, ale czuję jak Camila łapie mnie za rękę i odwraca w swoją stronę.
- Zadzwoń jak dojedziesz - jej zamartwianie w głosie uderza we mnie jak młot - Postaraj się nie zasnąć za kierownicę - prosi mnie. Kiwam tylko głową z delikatnym uśmiechem i idę pożegnać się z Sofi. Wiem, że Camila by mnie najchętniej nie puściła dzisiaj do domu ze względu na mój stan, ale też wie, że gdy się na coś zapre to nie wygra ze mną tak łatwo.
- Do jutra - macham do dziewczyn wchodząc do samochodu i ruszam z piskiem opon w stronę domu.
_______________________________________ Rozdziały będą się dziś pojawiać mniej więcej co godzinę - dwie. Jeśli tak szybko mi to pójdzie możliwe, że niestety już dziś nawet doczekacie się zakończenia.
