HGSS Dwa słowa - Zakończone

HGSS Dwa Słowa Rozdział 13

Poniedziałek, 8.06

Perry zatrzymał się przed niskim budynkiem, w którego podziemiach, jak powiedziała mu córka, znajdowało się Ministerstwo Magii. Wyłączył silnik i rzucił okiem na zegarek. Dochodziła szósta, Hermiona powinna za chwilę się pojawić. Odpiął pas i zaczął przyglądać się leniwie ludziom za oknem. Ciekawe, czy któryś z nich jest czarodziejem...?

Rozpadał się deszcz. Minuty wlokły się straszliwie, raz przeszedł koło niego policjant i popatrzył spode łba. Chwilę później szczęknęła klamka od strony pasażera. Hermiona wskoczyła do środka i szybko zatrzasnęła za sobą drzwi.

– Część tato – pochyliła się do niego, żeby pocałować go w policzek.

– Część kochanie! Jak się masz? Nie przemokłaś?

– Nie, może być. Długo już czekasz?

– Tylko chwilkę. Jak zawsze, można liczyć na twoją punktualność. Gdzie jedziemy?

– Do jakiegoś sklepu, gdzie sprzedają WSZYSTKO. Jedzenie wyszło mi zupełnie!

Perry zastanowił się chwilę, gdzie będzie bliżej i w końcu zdecydował się na Westfield London. Włączył silnik i zjechał wolno na ulicę.

– Dobrze, to teraz opowiedz, jak udała się twoja wizyta we Francji.

Hermiona opowiedziała, co uznała za stosowne. Nie chciała zdradzić szczegółów sprawy Norrisa, ale równocześnie zdawała sobie sprawę, że tylko dzięki jego pomocy wiedzieli, co się dzieje. Powiedziała więc tylko, że udało się jej spotkać z paroma osobami, które będą mogły pomoc. Nie szczędziła za to szczegółów dotyczących Bastylii, wystroju pokoju gościnnego w Ministerstwie i, naturalnie, braku zwykłej, czarnej herbaty.

Zakupy trwały ponad godzinę. Ponieważ Hermiona chciała również kupić dobrą whisky, Perry zabawił sporo czasu między półkami z alkoholem i w końcu wybrał Glenmorangie Signet. Dziewczynie nic to nie mówiło, poza tym, że podobała się jej butelka, ale Perry wyglądał na wyjątkowo dumnego z siebie.

Dopiero po wniesieniu wszystkich toreb do mieszkania mogli kontynuować rozmowę.

– Z tego, co mówisz, rozumiem, że Francuzi wam pomogą. Czyli co, problem rozwiązany? – spytał Perry, siadając na kanapie i biorąc na kolana Krzywołapa.

– To nie jest takie proste... – potrząsnęła głową Hermiona. – Za każdym razem, jak podsłuchujemy, wychodzą na jaw nowe rzeczy.

– Więc się znów skomplikowało, tak? – syknął nagle, bo zadowolony kot zaczął tuptać mu po nogach, wsuwając i wysuwając pazury.

– Tato, przecież wiesz, że nie mogę ci powiedzieć.

– Kochanie, możesz, ale w granicach rozsądku. Pamiętaj, że mogę ci pomóc, pod warunkiem, że wiem choć odrobinę.

Dziewczyna zastanowiła się chwilę. Problem ze wspomnieniem odpadał. O eliksirach lepiej było nie mówić – gdyby ojciec się dowiedział, z pewnością poprosiłby Jacka, żeby pożyczył mu karabin i poszedłby zastrzelić Watkinsa osobiście. Poza tym mieli na to już rozwiązanie, trzeba było tylko podmieniać regularnie fiolki. Do głowy przyszło jej Rathlin Island... to ich ostatnio gnębiło i nie mieli żadnego pomysłu, co z tym zrobić.

– Utknęliśmy w miejscu z jednym problemem... Nasi przyjaciele planują otworzyć nową szkołę, ale my nie chcemy do tego dopuścić.

– Od kiedy to jesteś przeciwna szkolnictwu?! Przecież to chyba dobrze, że otwiera się więcej szkół, nie? – Perry uniósł brwi ze zdumienia.