HGSS Dwa słowa - Zakończone

HGSS Dwa Słowa Rozdział 34

Rozdział betowany przez Clou

---------------------------------------

Sobota, 1.08

O ósmej wieczorem wszyscy siedzieli na fotelach w saloniku. Hermiona siedziała po prawej stronie Severusa, Minerwa na wprost nich. Każde z nich milczało, pogrążone w swoich myślach.

W ciągu ostatnich dwóch dni padło zbyt wiele słów i teraz po prostu potrzebowali ciszy. Byli już wyczerpani rozmowami i dyskusjami i jednocześnie wiedzieli, że powoli zbliża się najważniejszy moment; chwila, którą tak planowali. Starali się więc znaleźć odpoczynek w milczeniu.

Ponieważ Hermiona kategorycznie odmówiła zostawienia Severusa samego, w końcu dopracowali plan uwzględniający jej obecność, który został już omówiony wiele razy i przeanalizowany na wszystkie strony. Dumbledore dał im wszystkie porady, jakie przyszły mu do głowy. Minerwa kilka razy próbowała ich przekonać, że powinna pójść z nimi, ale Severus naciskał, żeby została. Podejrzewał, że ktoś w jakiś sposób będzie próbował sprawdzić, czy mu nie pomaga i, jak to powiedział, nie chciał potem musieć martwić się i o nią. Albus miał podobne zdanie i w końcu starsza czarownica się poddała. Domyślała się, że po trosze Severus z Hermioną boją się, że może ich spowalniać i być bardziej utrudnieniem niż pomocą.

Hermiona siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę przed sobą, rzucając niekiedy krótkie spojrzenia na siedzącego obok mężczyznę. Co jakiś czas też spoglądała na zegar odmierzający powoli czas. Jednocześnie chciała, żeby dzisiejszy wieczór się już skończył i żeby czas zatrzymał się w miejscu.

Teraz mogła być z nim, siedzieć koło niego. A co będzie za kilka godzin? Czy też będzie mogła koło niego usiąść? A może już... go nie będzie? Albo jej?

Westchnęła ciężko, zaciskając na chwilę ręce. Merlinie, tylko nie to. Niech mu się nic nie stanie!

Zrozumiała bardziej niż kiedykolwiek, że Severus stanowi cały jej świat. I ze zdumieniem stwierdziła, że zależało jej bardziej na nim, niż na sobie samej. Gdyby w tej chwili ktoś dał jej wybór, kto miałby dziś ocaleć, bez wahania wybrałaby jego.

Nawet nie pożegnała się z rodzicami.

Westchnęła jeszcze raz.

Minerwa popatrzyła na swoją Gryfonkę i już otworzyła usta, żeby jej powiedzieć, że może zostać w zamku, ale Severus potrząsnął głową, patrząc na nią ostro, zupełnie jakby czytał w jej myślach. Zamiast tego wyciągnął rękę i położył ją Hermionie na ramieniu.

Dziewczyna podniosła wolno głowę i utkwiła wzrok w jego oczach. Zacisnął lekko palce. Hermiona zawahała się, po czym sięgnęła po jego rękę, splotła palce z jego palcami i uniosła je do czoła. Severus przymknął oczy, starając się zapamiętać ciepło jej dłoni, dotyk jej skóry.

Przypomniał mu się wieczór ponad rok temu. Bitwa o Hogwart. Wtedy nie bał się niczego. W tej chwili panicznie bał się, że jutro nie będzie mógł czuć tego samego co teraz.

Minerwa patrzyła na dwójkę przed sobą i czuła się bardzo nieswojo. Wczoraj sądziła, że Severus nie zrozumiał jej aluzji o tym, że Hermiona bardzo go lubi. Teraz miała wrażenie, że może to ona nie zrozumiała jego odpowiedzi. Wyraźnie widać było, że szukają bliskości, więc zdecydowała się ją im dać. Wstała z cichym szelestem szaty. Gdy oboje podnieśli głowy i popatrzyli na nią, uśmiechnęła się słabo.

– Chyba... już pójdę – powiedziała. – Powodzenia. I dajcie mi znać, jak wrócicie, dobrze? Nie powinnam jeszcze spać.

Wyciągnęła ręce do Hermiony, która puściła Severusa i podeszła do swojej byłej Opiekunki i przytuliła się.