HGSS Dwa słowa - Zakończone

HGSS Dwa Słowa Rozdział 15

Dokładnie w południe Hermiona zjechała windą do Atrium i stanęła w jednej z kolejek do kominków. Starała się odpowiadać na życzliwe uśmiechy znajomych urzędników, choć była kompletnie przybita. Radosne uniesienie, które czuła rano wyparowało, kiedy tylko zobaczyła Proroka. Od tamtej chwili po prostu przykleiła do twarzy sztuczny uśmiech i udawała, że pracuje, choć nie umiała na niczym się skoncentrować. Jedyną pociechą było to, że Snape... Severus – poprawiła się natychmiast – coś wymyśli. Bo chyba bez powodu nie kazałby jej stawić się w Hogwarcie?

Przez parę chwil zastanawiała się, czy przed resztą profesorów ma zwracać się do niego per „ty" i po imieniu, czy nie. Nie przyzwyczaiła się jeszcze do pomysłu nazywania go Severusem, a tu jeszcze do tego miała to robić przy innych. Zdecydowała, że będzie czekać na jakąś wskazówkę od niego. Może nie chciał, żeby publicznie tak go nazywała...?

Kiedy przyszła jej kolej, sięgnęła do dużej misy z proszkiem Fiuu stojącej przy kominku i wrzuciła go w płomienie.

– Hogwart, Sala Wejściowa – wymówiła wyraźnie, wchodząc w zielone płomienie.

Profesor McGonagall zdjęła już osłony i czekała na nią przed kominkiem. Miała poważną, surową minę, ale na widok dziewczyny uśmiechnęła się słabo. Przywitały się szybko, po czym przeniosły się do gabinetu dyrektora.

Kiedy Hermiona wyskoczyła z kominka, zakręciło się jej w głowie i upadłaby z pewnością, gdyby Minerwa jej nie podtrzymała. Wyprostowała się, nabrała głęboko powietrza i znieruchomiała na chwilę, żeby się uspokoić.

Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, że ze ściany patrzą na nią byli dyrektorzy, a Snape... Severus właśnie do niej podchodził.

– Dzień dobry... Przepraszam za spóźnienie, ale... nie chciałam zwracać na siebie uwagi wychodząc przed dwunastą – spojrzała na niego niepewnie i pytająco zarazem.

– To całkowicie zrozumiałe. Dzień dobry, Hermiono – odpowiedział na to, wyciągając do niej rękę na powitanie.

Acha. Tak więc Severus.

– Jak się czujesz? – spytał, cofając ją szybko.

– W porządku. Tylko dwie podróże siecią Fiuu, jedna za drugą, to chyba trochę za dużo – uśmiechnęła się lekko.

Severus podszedł z powrotem do biurka i udał, że nie dostrzegł lekko zaskoczonego spojrzenia Minerwy. Mógł się tylko domyśleć, że Dumbledore również zwrócił uwagę na to, jak nazwał dziewczynę. Niech się dziwią ile chcą, ich problem. Ze zdumieniem odkrył, że nie było już Granger czy panny Granger. Była Hermiona. Już szczególnie po wczorajszym wieczorze...

– Nie mamy za wiele czasu – powiedział, siadając w fotelu i zwrócił się w stronę portretów. – Minerwa nie miała możliwości poinformowania was wszystkich, co się stało, więc pozwólcie, że wyjaśnię. Norrisowi udało się rzucić Imperiusa na Ministra. Tak więc w tej chwili jest on zupełnie pod jego kontrolą i nasz plan spotkania się z nim dziś nie może dość do skutku.

Dilys była wyraźnie wstrząśnięta, Albus Dumbledore podparł głowę na palcach złożonych rąk i westchnął z rozczarowaniem, a Nigellus Black, którego nie było, kiedy Minerwa wpadła do gabinetu i kazała im stawić się punktualnie o dwunastej, wykrzywił się w grymasie porażki.

– Jak mogliście na to pozwolić?! – zapytał, patrząc oskarżycielsko na Hermionę, która zbladła gwałtownie.

– Profesorze Black, to nie nasza wina...

Minerwa aż poderwała się na równe nogi z oburzenia. Inne portrety były dokładnie tego samego zdania. Wszyscy rzucili się jej na obronę, mówiąc jedno przez drugiego: