HGSS Dwa słowa - Zakończone

HGSS Dwa Słowa Rozdział 30

Rozdział zbetowany przez Clou

-----------------------------------------

Sobota, 25.07

Hermiona przybyła do Hogwartu punktualnie o jedenastej ubrana w wąskie jeansy, zwykłą podkoszulkę i luźny sweter, który przewiązała dookoła pasa.

W domu długo zastanawiała się, jak się ubrać. Grzebiąc w szafce, znalazła stare spodnie, bardzo wąskie, które cudownie podkreślały jej szczupłą talię, biodra i gdy się pochyliła, napinały się na pośladkach. Korciło ją, żeby je założyć i do tego kusą podkoszulkę, ale wiedząc, że profesor McGonagall będzie im dziś pomagać, z żalem wrzuciła je z powrotem do szafy. A już zaczęła marzyć, jak Severus mógłby zareagować na nią, tak ubraną...

Gdy przyleciała do saloniku Severusa, Opiekunka jej domu już tam była. Przywitała się więc z nimi zwykłym uściskiem dłoni, Severus wziął kilka ksiąg i aportowali się do Spinner's End.

Po jego reakcji na pytanie o dzieciństwo Hermiona domyśliła się, że musiało być niezbyt miłe. Wyobraziła więc sobie brzydki, drewniany domek na peryferiach miasta albo, wiedząc, że był półkrwi, małe mieszkanko w jakimś blokowisku, rodziców jak ciotka i wuj Harry'ego, może jakiegoś ujadającego kundla... I postanowiła nie dziwić się temu, co zobaczy. Ale kiedy przybyli na miejsce, nogi prawie się pod nią ugięły i z największym trudem opanowała głuche westchnienie.

Wylądowali na brukowanej, zaśmieconej ulicy, pośród rzędu pustych, zrujnowanych, ceglanych domów. Część trzymała się jeszcze w całości, ale w niektórych zawaliły się już dachy albo całe ściany, tworząc na ziemi gruzowisko cegieł i zaprawy, wśród których wystawały kikuty drewna, desek i jakichś metalowych prętów.

W większości ostałych domów okna były pozabijane deskami albo ziały w nich czarne, martwe dziury. W niektórych sterczały jeszcze resztki powybijanych szyb. Tylko gdzieniegdzie ostały się jeszcze całe szyby, połyskujące brudną szarością, jak jakieś ślepe oczy trupów. Na najbliższym domu wisiała smętnie na ostatnim gwoździu pordzewiała, obdrapana tabliczka z resztką nazwy ulicy. Spinner's End. Kostka na ulicy była nierówna, wyszczerbiona, powysadzana jakimiś nędznymi chwastami, które odważyły się tu wyrosnąć, pożółkły i zwiędły. W licznych bruzdach i dziurach połyskiwały bagniste kałuże. Gdzieś niedaleko musiała przepływać jakaś rzeka, przynosząc zgniły, mdlący smród.

Hermiona przełknęła z trudem ślinę i obrzuciła krótkim spojrzeniem złowieszczy komin wystający zza pobliskiego domu.

Słońce zbladło i nagle znikło za ciemną chmurą i równocześnie powiał wiatr i zrobiło się jej zimno. To wszystko nagle skojarzyło się jej z dementorami i zadrżała.

Merlinie... I on tu mieszkał??? Jeśli jego dzieciństwo było jak... jak to cmentarzysko dookoła... O mój Boże...

Severus podszedł do drzwi domu, przed którym stali, otworzył trochę zbutwiałe na dole drzwi i wszedł do środka. Minerwa weszła zaraz za nim, więc Hermiona nabrała powietrza i dała krok za nimi, bojąc się tego, co mogła zobaczyć.

Przez okna wpadało niewiele światła, więc dopiero po chwili zobaczyła, że znaleźli się w małym saloniku. Wszystkie ściany były zastawione książkami, po środku stał stolik, powycierana mocno kanapa i fotele, zaś na podłodze leżał stary, zniszczony dywan. Wszędzie unosił się zapach stęchlizny, ale ku swemu zdziwieniu nie zobaczyła pokładów kurzu i brudu. Wszystko było czyste, jakby całkiem niedawno ktoś tu sprzątał. Może jakieś zaklęcie samoczyszczące? Albo żeby kurz nie osiadał?

Severus otworzył okno i zrobiło się trochę jaśniej.

– Chodźcie – wskazał im kanapę, a sam usiadł na fotelu i położył na stoliku księgi. – Hermiono, co wiesz o rzucaniu Zaklęcia Fideliusa?