LOST

CH . 47

VOTE 🌟

.
.

.
.

.
.

هری همراه استوارت وارد محوطه ای شدن که به خیابون مشرف بود و چند صندلی و یه میز داره ای داشت که افراد اونجا مینشستن و از نمای شهر لذت میبردن

:پدر میخوای بهش زنگ بزنم?

:انگار میونه ی تو و اون بهتره تا من!

:پس بشین تا بهش زنگ بزنم البته فکر کنم همینجا همو ببینید بهتره

:چرا بیرون نریم?مثلا یه کافی شاپ?

هری چشماشو چرخوند
:محض رضای خدا استوارت , لویی یکم معذبه , از اینکه این همه مدت باهات در تماس نبوده عذاب وجدان داره و خب بهتره اینجا باشه

استوارت لبخندی زد
:باشه بهش زنگ بزن

هری تلفنشو از تو جیبش بیرون اورد و به لویی زنگ زد

:هی ... اره , عام نه ادوارد خوبه .... یه کاری باهات داشتم , ..... استوارت اینجاست و از اونجایی که امروز شیفتی اینجا نداری خواستم بدونم میتونی بیای اینجا? .... میخواد تورو ببینه و من گفتم اینجا بهتره ..... باشه منتظرتم ....فعلا

:نمیدونستم میونه اتون انقد خوبه

:اون فقط زیادی بخشنده اس همین , چیزی میل داری?

:نه تو میتونی به کارت برسی

هری سرشو تکون داد و سمت اتاقش رفت

................

وارد ساختمون شدم و سوار آسانسور
با استرس کل پوست لبامو کنده بودم , نمیدونستم اولین جمله بعد دیدنش باید چی باشه
نمیدونستم حتی باید بهش دست بدم یا بغلش کنم!
چه شکلی شده?

وقتی اسانسور ایستاد ذهنمو از این افکار خالی کردم خواستم سمت اتاق هری برم که گوشه ی ساختمون با پنجره های شیشه ای بزرگ ,میز و صندلی که مردی رو در خودش جا داده بود توجهمو جلب کرد

اروم سمتش رفتم
صدای پام باعث شد بچرخه سمتم , وقتی صورتشو دیدم سرجام ایستادم و نتونستم جلو تر برم

از جاش بلند شد , بهم لبخند زد و سمتم اومد دستاشو رو شونه هام گرفت و نگاهی بهم کرد

:سلام لویی

آب دهنمو.قورت دادم و لبخند زدم , گلوم خشک شده بود

:سلام

با چند کلمه شروع شد و وقتی رو صندلی نشستیم کلی جمله برای گفتن و شنیدن وجود داشت
استوارت مثل همیشه بود , آروم , مهربون هنوزم سیبیل داشت درست مثل گاوچرون های تگزاس , حتی پیراهنش و شلواری که تیکه های چرمی داشت هم سبک زندگیشو به رخ میکشید

کم کم همه چی بهتر شد , اونقدر هام خجالت نمیکشیدم , راحت تر از اینکه چرا نتونستم بهش زنگ بزنم حرف زدم , هرکدوم تقصیر هایی داشتیم که پذیرفتیم و البته که به شام تو خونه ی هری دعوت شدم که .... ردش کردم