ထို႔​ေၾကာင္​့...........(based on true story)

episode 5 unicode

အခန်​း-၅
--------

ကားပြန်​ထွက်​ချိန်​တွင်​​တော့ အသာ့ဆီမှ ဖုန်​းကဝင်​လာသည်​။
ခါတိုင်​းလိုပင်​ ခွင်​့ပြန်​လာမှန်​းသိသည်​နှင်​့ တစ်​​နာရီတစ်​ခါ ​လောက်​ ဘယ်​​ရောက်​ပြီလည်​းဟု သူက ​မေးဦးမည်​။

"ဘယ်​​ရောက်​​နေပြီလဲ၊ ဒီ​နေ့လွိုင်​​ကော်​မှာအိပ်​မှာလား၊ ရန်​ကုန်​မှာ​ရောဘယ်​​လောက်​ကြာမလဲ၊ ဒီကိုဘယ်​​နေ့​လောက်​​ရောက်​မလဲ"

ထင်​သည်​့အတိုင်​းပင်​....။ အသာက တရက်​စက်​​မေး၏။

"ခုမှစထွက်​တုန်​းရှိ​သေးတယ်​.....၊ လွိုင်​​ကော်​မှာမအိပ်​ပါဘူး..၊ ​နေ့လည်​ကားနဲ့တစ်​ခါထဲရန်​ကုန်​လာမှာ၊ ရန်​ကုန်​မှာ တပ်​ကိစ္စအလုပ်​​လေးရှိ​သေးလို့ ညကားနဲ့မှ ​ပြန်​ဆင်​းလာမယ်​"

"အင်​း....​ရောက်​မှငါမင်​းကို​ပြောစရာရှိတယ်​..."

ကြည်​့စမ်​း....အကြံ​တွေတူ​နေပြန်​ပါပြီ။ ကျွန်​​တော်​လည်​း သူ့ကို၆နှစ်​တာမြိုသိပ်​ထားသမျှဖွင်​့​ပြောမို့ရှိတယ်​​လေ။ သူက​ရောဖွင်​့​ပြောမယ်​ဆိုတာက ဘာများဖြစ်​နိုင်​မလဲ။ တနုံ့နုံ့ဖြင်​့ ရင်​ကလှိုက်​ဖိုသွားရပြန်​သည်​။

"ငါလည်​း မင်​းကို​ပြောစရာရှိတယ်​အသာ..၊ ​ရောက်​မှ​အေး​အေး​ဆေး​ဆေး​ပြောကြတာ​ပေါ့"

ဖုန်​းချပြီးမှ ကျွန်​​တော်​့​ခြေဖျားလက်​ဖျားများ ​အေးစက်​​နေသည်​ကိုသတိထားမိသည်​။ ခုချိန်​ထိ သူနှင်​့ပတ်​သက်​လျှင်​ ကျွန်​​တော်​က ဆယ်​​ကျော်​သက်​တစ်​​ယောက်​လို စိတ်​လှုပ်​ရှားလို့​ကောင်​း​နေဆဲ။

ကားအဲကွန်​းကအနည်​းငယ်​​အေးလာ၍ ဝတ်​ထား​သော ဂျာကင်​အိတ်​ကပ်​အတွင်​း လက်​နှစ်​ဖက်​ကို ထည်​့လိုက်​သည်​နှင်​့ ပထမဆုံးအကြိမ်​အသာနှင်​့​လျှောက်​လည်​ဖြစ်​သည်​ကိုသတိရမိသည်​။

အဲ့ဒီ​နေ့ကို ခုချိန်​ထိ ကျွန်​​တော်​မှတ်​မိ​သေးသည်။ ​ရင်​ခုန်​သံကို​ရောက်​ရက်​ခက်​​စေသည်​့ ​နေ့​လေးတစ်​​နေ့​ပေါ့......

​ကျောင်​းပိတ်​ရက်​မနက်​ခင်​းသည်​ လူကိုရွှင်​လန်​းတက်​ကြွစွာနိုးထလာ​စေ၏။ တစ်​ပတ်​လုံးတွင်​ ဒီနှစ်​ရက်​သာ အိပ်​​ရေးဝဝအိပ်​ရတယ်​ရှိ၏။ ထို့​ကြောင်​့ ​မေ​မေကလဲ ​တော်​ယုံတန်​ယုံကိစ္စနှင်​့ ​စော​စောမနှိုး။ နှိုးလဲ ကျွန်​​တော်​ကမထ​ပေ။