ထို႔​ေၾကာင္​့...........(based on true story)

chapter 5

အခန္​း-၅
--------

ကားျပန္​ထြက္​ခ်ိန္​တြင္​​ေတာ့ အသာ့ဆီမွ ဖုန္​းကဝင္​လာသည္​။
ခါတိုင္​းလိုပင္​ ခြင္​့ျပန္​လာမွန္​းသိသည္​ႏွင္​့ တစ္​​နာရီတစ္​ခါ ​ေလာက္​ ဘယ္​​ေရာက္​ၿပီလည္​းဟု သူက ​ေမးဦးမည္​။

"ဘယ္​​ေရာက္​​ေနၿပီလဲ၊ ဒီ​ေန႔လိြဳင္​​ေကာ္​မွာအိပ္​မွာလား၊ ရန္​ကုန္​မွာ​ေရာဘယ္​​ေလာက္​ၾကာမလဲ၊ ဒီကိုဘယ္​​ေန႔​ေလာက္​​ေရာက္​မလဲ"

ထင္​သည္​့အတိုင္​းပင္​....။ အသာက တရက္​စက္​​ေမး၏။

"ခုမွစထြက္​တုန္​း႐ွိ​ေသးတယ္​.....၊ လိြဳင္​​ေကာ္​မွာမအိပ္​ပါဘူး..၊ ​ေန႔လည္​ကားနဲ႔တစ္​ခါထဲရန္​ကုန္​လာမွာ၊ ရန္​ကုန္​မွာ တပ္​ကိစၥအလုပ္​​ေလး႐ွိ​ေသးလို႔ ညကားနဲ႔မွ ​ျပန္​ဆင္​းလာမယ္​"

"အင္​း....​ေရာက္​မွငါမင္​းကို​ေျပာစရာ႐ွိတယ္​..."

ၾကည္​့စမ္​း....အၾကံ​ေတြတူ​ေနျပန္​ပါၿပီ။ ကြၽန္​​ေတာ္​လည္​း သူ႔ကို၆ႏွစ္​တာၿမိဳသိပ္​ထားသမ်ွဖြင္​့​ေျပာမို႔႐ွိတယ္​​ေလ။ သူက​ေရာဖြင္​့​ေျပာမယ္​ဆိုတာက ဘာမ်ားျဖစ္​ႏိုင္​မလဲ။ တႏံု႔ႏံု႔ျဖင္​့ ရင္​ကလိႈက္​ဖိုသြားရျပန္​သည္​။

"ငါလည္​း မင္​းကို​ေျပာစရာ႐ွိတယ္​အသာ..၊ ​ေရာက္​မွ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆး​ေျပာၾကတာ​ေပါ့"

ဖုန္​းခ်ၿပီးမွ ကြၽန္​​ေတာ္​့​ေျခဖ်ားလက္​ဖ်ားမ်ား ​ေအးစက္​​ေနသည္​ကိုသတိထားမိသည္​။ ခုခ်ိန္​ထိ သူႏွင္​့ပတ္​သက္​လ်ွင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​က ဆယ္​​ေက်ာ္​သက္​တစ္​​ေယာက္​လို စိတ္​လႈပ္​႐ွားလို႔​ေကာင္​း​ေနဆဲ။

ကားအဲကြန္​းကအနည္​းငယ္​​ေအးလာ၍ ဝတ္​ထား​ေသာ ဂ်ာကင္​အိတ္​ကပ္​အတြင္​း လက္​ႏွစ္​ဖက္​ကို ထည္​့လိုက္​သည္​ႏွင္​့ ပထမဆံုးအႀကိမ္​အသာႏွင္​့​ေလ်ွာက္​လည္​ျဖစ္​သည္​ကိုသတိရမိသည္​။

အဲ့ဒီ​ေန႔ကို ခုခ်ိန္​ထိ ကြၽန္​​ေတာ္​မွတ္​မိ​ေသးသည္။ ​ရင္​ခုန္​သံကို​ေရာက္​ရက္​ခက္​​ေစသည္​့ ​ေန႔​ေလးတစ္​​ေန႔​ေပါ့......

​ေက်ာင္​းပိတ္​ရက္​မနက္​ခင္​းသည္​ လူကိုရႊင္​လန္​းတက္​ႂကြစြာႏိုးထလာ​ေစ၏။ တစ္​ပတ္​လံုးတြင္​ ဒီႏွစ္​ရက္​သာ အိပ္​​ေရးဝဝအိပ္​ရတယ္​႐ွိ၏။ ထို႔​ေၾကာင္​့ ​ေမ​ေမကလဲ ​ေတာ္​ယံုတန္​ယံုကိစၥႏွင္​့ ​ေစာ​ေစာမႏိႈး။ ႏိႈးလဲ ကြၽန္​​ေတာ္​ကမထ​ေပ။