Shotgun Wedding

Sixty-Three

Nathan

Arleigh and Lujille holding hands. Napakuyom ako ng kamao sa nakita ko. Kumukulo ang dugo ko to the point na gusto kong magwala sa reception ni Leslie. Pinigilan ko ang sarili ko at napabuga na lang ng hangin. Sakto ring napatingin si Lujille sa mga mata ko habang naglalakad siya palapit sa akin.

She pulled a seat and settled in.

“Sorry kung –”

“Mamaya na tayo mag-usap. I’m not in the mood to talk to you right now.” I said.

Tumahimik siya at ininom ang wine na nasa harap niya. Nakita ko pang nagngitian sila ni Arleigh. Lalong kumulo ang dugo ko.

Tahiik na bumaba ng kotse si Lujille pagkarating namin sa bahay. Dumiretso lang siya papasok sa loob nang hindi ako nililingon. Iginarahe ko muna ang kotse tsaka ako pumasok ng bahay.

“Bakit hindi mo sinabi sa ‘kin?” tanong ko.

“Ang ano?” tanong niya pabalik habang nilulugay ang buhok niya. Tinanggal na rin niya ang kanyang mga sapatos at umupo sa sofa.

“Na umalis ka sa kasal kasama ni Arleigh.” I asnwered directly.

Tumiginin siya sa akin.

“Hindi ako umalis kasama niya. Biglaan niya akong dinukot.”

“Dinukot? Wow! At nagpadukot ka naman?”

That flared her up. “Iba ang sumama sa diunkot, okay? Wag ka ngang praning diyan!”

“Hindi ako napa-praning!”

“Bakit, takot kang magkabalikan kami?”

Natahimik ako sa sinabi niyang iton. All my life siya lang ang babaeng minahal ko. I never set my eyes on anybody but her. Kaya takot ako na magkabalikan sila. For the last seven years, umasa ako na habang wala si Arleigh, matututunan akong mahalin ni Lujille.

But I guess mapaglaro talaga ang tadhana. Her heart belongs to him no matter what.

“Nagkabalikan na ba kayo?” I fired back, kahit ayaw kong itanong iyon. The moment I let the question slip out of my mouth, alma kogn huli na para mabawi ko iyon.

She shook her head.

Napalunok ako at sinabi ang bagay na pinakaayaw kong sabihin.

“Or should I say, mahal mo pa rin ba siya?”

“He just asked me for another chance.”

Kinagat ko ang labi ko sa sobrang inis. Napuno na lahat ng dapat mapuno sa akin. Ewan ko na lang sa susunod na mangyayari.

“Whatever. I’m done with this.” sabi ko at nag-walk out.

“Nathan!” sigaw niya at sinundan ako. Hindi ako lumingon at nagpatuloy ako sa paglalakad papuntang kwarto.

“Nathan naman e! Pag-usapan natin ‘to.”she begged.

Binuksan ko ang pinto at pumasok ng kwarto. Padabog ko itong isinara sa harap niya.

Arleigh

I love you so much I can die.

Kahit na hindi niya sinabing oo, alam kong binigyan niya ulit ako ng chance para makapagsimula kami ulit. Dito ka na bubuuin ang pamilyang matagal ko nang pinapangarap. Kahit anong mangyari, sisikapin kong matupad iyon.

I decided to take the other way around pauwi dahil sa sobrang traffic. It’s rush hour at maraming nagsisiuwian ngayon. Dumaan ako sa isang makipot na daan na mistulang shortcut papunta sa bahay.

Bigla akong napatapak sa brake nang tumawid ang isang batang lalaki. Agad akong bumaba ng kotse at tiningnan ang bata.

“Boy, okay ka lang?” tanong ko.

Umiiyak na naka-squat ang bata sa harap ng kotse ko. It’s a big relief na hindi siya tinamaan. Naaninag siya ng headlights ng kotse ko.

“Tara na, hatid na kita pauwi.” I offered.

He shook his head at iyak pa rin siya ng iyak. Kinarga ko na lang siya at ipinasok sa kotse.